Ένας ανοιχτός χώρος διαλόγου των ιδεών της αριστεράς και της οικολογίας
To ecoleft γίνεται ιστοσελίδα!
Εδώ και μια εβδομάδα το ecoleft λειτουργεί στο www.ecoleft.gr ! H πρώτη βδομάδα λειτουργίας ήταν μεταβατική. Ευχαριστούμε για την κατανόησή σας για λάθη, δυσλειτουργίες , αδυναμίες καθυστερήσεις που παρατηρήθηκαν αυτή τη βδομάδα και θα συνεχίζουν να υπάρχουν για λίγες ακόμα ημέρες
When the Great Depression struck, many influential people argued that the government shouldn’t even try to limit the damage. According to Herbert Hoover, Andrew Mellon, his Treasury secretary, urged him to “Liquidate labor, liquidate stocks, liquidate the farmers. … It will purge the rottenness out of the system.” Don’t try to hasten recovery, warned the famous economist Joseph Schumpeter, because “artificial stimulus leaves part of the work of depressions undone.”
Like many economists, I used to quote these past luminaries with a certain smugness. After all, modern macroeconomics had shown how wrong they were, and we wouldn’t repeat the mistakes of the 1930s, would we?
By DAVID C. UNGER
Cyprus finally got a revised bailout plan last week. It taxes big, uninsured bank depositors to pay part of the cost of restructuring the country’s two biggest banks while leaving the savings of smaller, insured depositors untouched. But just days before, Cyprus, with the blessings of the smartest bankers and smartest finance ministers in Europe, came within a whisker of adopting a truly reckless plan that would have taxed small savers, undermined deposit insurance and risked sparking disastrous bank runs elsewhere, notably Italy and Spain, the euro zone’s third- and fourth-largest economies.
How could sophisticated European finance ministers — along with senior officials of the European Central Bank and the International Monetary Fund — have signed off on such a counterproductive rescue plan? And if they could agree to that, what other damaging schemes might they grab for in some future crisis?
So, about that fiscal crisis — the one that would, any day now, turn us into Greece. Greece, I tell you: Never mind.
Over the past few weeks, there has been a remarkable change of position among the deficit scolds who have dominated economic policy debate for more than three years. It’s as if someone sent out a memo saying that the Chicken Little act, with its repeated warnings of a U.S. debt crisis that keeps not happening, has outlived its usefulness. Suddenly, the argument has changed: It’s not about the crisis next month; it’s about the long run, about not cheating our children. The deficit, we’re told, is really a moral issue.
There’s just one problem: The new argument is as bad as the old one. Yes, we are cheating our children, but the deficit has nothing to do with it.
Economic benefits countered by environmental damage and fears over lopsided nature of trade relations with Beijing
A view of the Toromocho copper project of the Chinese company Chinalco in Morococha, central Peru. Photograph: Leslie Josephs/Associated Press
Amazonian forest cleared in Ecuador, a mountain levelled in Peru, the Cerrado savannah converted to soy fields in Brazil and oil fields under development in Venezuela’s Orinoco belt.
These recent reports of environmental degradation in Latin America may be thousands of miles apart in different countries and for different products, but they have a common cause: growing Chinese demand for regional commodities.
WE will need fossil fuels like oil and gas for the foreseeable future. So there’s really little choice (sigh). We have to press ahead with fracking for natural gas. We must approve the Keystone XL pipeline to get Canadian oil.
This mantra, repeated on TV ads and in political debates, is punctuated with a tinge of inevitability and regret. But, increasingly, scientific research and the experience of other countries should prompt us to ask: To what extent will we really “need” fossil fuel in the years to come? To what extent is it a choice?
As renewable energy gets cheaper and machines and buildings become more energy efficient, a number of countries that two decades ago ran on a fuel mix much like America’s are successfully dialing down their fossil fuel habits. Thirteen countries got more than 30 percent of their electricity from renewable energy in 2011, according to the Paris-based International Energy Agency, and many are aiming still higher.
Όταν το Μαρτίου του 1933 ο Φραγκλίνος Ντελάνο Ρούζβελτ, εκλεγόταν 32ος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, είχε μία ρητή εντολή από το κόμμα των Δημοκρατικών και τον αμερικανικό λαό. Να επουλώσει τις ανοιχτές πληγές του οικονομικού κραχ του 1929.
Λίγους μήνες νωρίτερα, το 1932, σχεδόν καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι από το 1921 λόγω πολιομυελίτιδας, ο Ρούζβελτ, αποδεχόμενος το χρίσμα του υποψηφίου του Δημοκρατικού κόμματος για τις προεδρικές εκλογές, δήλωνε: «Σε όλο το Έθνος, άνδρες και γυναίκες, ξεχασμένοι από την πολιτική φιλοσοφία της κυβέρνησης, αναζητούν από εμάς καθοδήγηση και δικαιότερες ευκαιρίες στη διανομή του εθνικού πλούτου… Δεσμεύομαι για μια νέα συμφωνία με τον αμερικανικό λαό».
Ten years ago, America invaded Iraq; somehow, our political class decided that we should respond to a terrorist attack by making war on a regime that, however vile, had nothing to do with that attack.
Some voices warned that we were making a terrible mistake — that the case for war was weak and possibly fraudulent, and that far from yielding the promised easy victory, the venture was all too likely to end in costly grief. And those warnings were, of course, right.
There were, it turned out, no weapons of mass destruction; it was obvious in retrospect that the Bush administration deliberately misled the nation into war. And the war — having cost thousands of American lives and scores of thousands of Iraqi lives, having imposed financial costs vastly higher than the war’s boosters predicted — left America weaker, not stronger, and ended up creating an Iraqi regime that is closer to Tehran than it is to Washington.
So did our political elite and our news media learn from this experience? It sure doesn’t look like it.
Τον Σεπτέμβριο του 2006, ο Ούγκο Τσάβες εξαγρίωσε τον Λευκό Οίκο όταν, σε ομιλία του στα Ηνωμένα Εθνη, στο κεντρικό κτήριο της Νέας Υόρκης, είπε τα εξής: «Χθες, ο διάβολος βρισκόταν εδώ. Ακριβώς εδώ. Και η μυρωδιά από θειάφι αιωρείται ακόμα στην ατμόσφαιρα γύρω από το τραπέζι στο οποίο κάθομαι αυτή τη στιγμή».
Ο Τσάβες αναφερόταν βέβαια στον Τζορτζ Μπους Τζ., ο οποίος όντως είχε μιλήσει στον ΟΗΕ την προηγούμενη μέρα, υπερασπιζόμενος τα ανυπεράσπιστα: την εγκληματική εισβολή στο Ιράκ. Οσο για την αναφορά στο διάβολο, επρόκειτο για προσεκτική φραστική επιλογή που στόχο είχε να απαντήσει στην υπαγωγή της Βενεζουέλας, εκ μέρους του πρόεδρου Μπους, στον «Αξονα του Κακού».
Τούτη η διαπίστωση ισχύει πλήρως στην περίπτωση του Ούγκο Τσάβες, τον οποίο είχα την ευκαιρία να γνωρίσω τον περασμένο Ιούλιο στο πλαίσιο του 18ου «Φόρουμ του Σάο Πάολο» στο Καράκας. Επρόκειτο για ένα Φόρουμ που συγκεντρώνει αριστερά κόμματα και οργανώσεις από όλον τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένης της Λατινικής Αμερικής. Στον «κύριο πρόεδρο» ο Κώστας Ησυχος κι εγώ είχαμε φέρει δώρο ένα αντίγραφο της αρχαιοελληνικής Νίκης.
Ο Τσάβες το πήρε ευλαβικά στα χέρια του, σαν να επρόκειτο για εικόνισμα, το φίλησε και μας ευχήθηκε η Ελλάδα να βρει τον δρόμο της, να ξεπεράσει την κρίση και να ξαναγίνει δυνατή. Σε όλη τη διάρκεια της παραμονής μας, είχαμε συναντήσεις με πολλούς κυβερνητικούς αξιωματούχους και δώσαμε αρκετές συνεντεύξεις σε ραδιόφωνα, τηλεοράσεις και εφημερίδες. Ωστόσο, στη μνήμη μου θα μείνει χαραγμένος ο πρόεδρος της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας: απλός, προσηνής, άριστα ενημερωμένος για τις εξελίξεις στη χώρα μας, σίγουρος ότι ο λαός μας θα ξεπεράσει και τούτη τη δοκιμασία, δεν έχανε ευκαιρία να επαναλαμβάνει ότι ο ελληνικός λαός δεν βρίσκεται μόνος στην κρίση, έχει στο πλευρό του όλους τους λαούς του κόσμου, με πρώτο πρώτο εκείνο της πατρίδας του.
ONE source of the outsize inequalities in America is the dynamism that made economic activity so rewarding. An economy open to new concepts and novel ventures is bound to generate unequal gains. To tax all of those gains would close off the prospects for success that many entrepreneurs need if they are to undertake ambitious ventures — a big mistake. But it would also be a mistake to misunderstand the relation of inequality and innovation. It is less innovation — not more — that has widened inequality in the United States in recent decades.
America’s peak years of indigenous innovation ran from the 1820s to the 1960s. There were a few financial panics and two depressions, to be sure. But in this period, a frenzy of creative activity, economic competition and rapid growth in national income provided widening economic inclusion, rising wages for all and engaging careers for most. Innovations gave workers better tools to work with and better products to make, thus lifting their wages. Then this innovation began to retreat, most of it to an area of land along the West Coast. In the early 1970s the rate of indigenous innovation (as measured by its estimated contribution to the rate of growth in labor productivity) dropped by about half — to around 1 percent since then, from about 2 percent before then.
Τη μεγαλύτερη «πράσινη» διαδήλωση στην ιστορία των ΗΠΑ πραγματοποίησαν χιλιάδες στην Ουάσινγκτον, με κύριο αίτημα την απόρριψη του σχεδίου για τον πετρελαϊκό αγωγό Keystone XL.
Ζητώντας, γενικά, από τον Μπαράκ Ομπάμα να τιμήσει τις εξαγγελίες του για πολιτικές προς μείωση των ρύπων, οι διαδηλωτές επικεντρώθηκαν -ειδικά- στην ακύρωση του σχεδίου για επέκταση του αγωγού που μεταφέρει πετρέλαιο από τον Καναδά στα διυλιστήρια του Τέξας.
Τελεσίγραφο σχετικά με την Κλιματική Αλλαγή έδωσε ο Αμερικανός Πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα την Τρίτη στο Κογκρέσο: είτε θα καταρτιστεί ένα σχέδιο μείωσης των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου και προσαρμογής σε έναν ολοένα θερμότερο κόσμο είτε ο Λευκός Οίκος θα συνεχίσει μόνος του.
“Εάν το Κογκρέσο δεν αναλάβει άμεσα δράση για να προστατεύσει τις επερχόμενες γενιές, θα το κάνω εγώ” δήλωσε ο αποφασισμένος Ομπάμα στο πλαίσιο της ομιλίας του για την “Κατάσταση της Ένωσης”.
Η επικοινωνιακή στρατηγική της κυβέρνησης μέσα σε ένα μήνα έχει αλλάξει τέσσερις φορές το πλαίσιο της κριτικής εναντίον μας.
Στην αρχή, μας έλεγαν ότι ετοιμάζουμε Χριστουγεννιάτικα ταξίδια αναψυχής στη Λατινική Αμερική, αφού δε πρόκειται να μας δει κανένας ηγέτης.
Μετά ότι ο Λούλα και η Ρούσεφ δεν μας χαμογέλασαν και ότι δεν τους αρέσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Για να καταλήξουν τελικά ότι ο στόχος μας ήταν να πείσουμε τη Βραζιλία να μπλοκάρει τη χρηματοδότηση της Ελλάδας στο ΔΝΤ, όπου συμμετέχει.
Μετά ότι βρεθήκαμε στην Αργεντινή γιατί επιθυμούμε να μεταφέρουμε το κοραλίτο, την αργεντίνικη χρεοκοπία στην Ελλάδα.
Μετά ότι παρακαλούσαμε το Σόιμπλε στα σκαλιά του Γερμανικού υπουργείου οικονομικών.
Και τέλος ότι παραδινόμαστε αμαχητί στους Αμερικάνους.
Και θέλω να απευθύνω από αυτό το βήμα πολύ συγκεκριμένα ερωτήματα προς τους παραδομένους μερκελιστές της μνημονιακής συγκυβέρνησης:
Κάναμε ορθά ή λάθος που διεκδικήσαμε και βρήκαμε συμμάχους της Ελλάδας και του λαού μας σε χώρες σημαντικές των G20, στη Βραζιλία και στην Αργεντινή;
Κάναμε ορθά ή λάθος που θέσαμε στη Γερμανική κυβέρνηση θέμα Κατοχικού Δανείου και ΖΙΜΕΝΣ;
Κάναμε ορθά ή λάθος θέσαμε στο ΔΝΤ θέμα άμεσης διακοπής του προγράμματος και κουρέματος του χρέους, μετά τη δημόσια παραδοχή του λάθους από πλευράς τους;
Κάναμε ορθά ή λάθος, που θέσαμε στο Στέιτ Ντιπάρντμεντ των ΗΠΑ, θέμα κυριαρχικού δικαιώματος της χώρας στον καθορισμό της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης και στην αξιοποίηση του ενεργειακού μας πλούτου;
Ας μας δώσουνε μια απάντηση έστω και τώρα. Αλλά είμαστε βέβαιοι ότι δε πρόκειται να απαντήσουν γιατί κρίνουν εξ ιδίων τα αλλότρια. Κάθε φορά που εκπροσωπούν τη χώρα και συναντάνε κυβερνήσεις ή αξιωματούχους στο εξωτερικό, δε τους λένε αυτά που ο λαός μας θέλει να ειπωθούν αλλά τους λένε αυτά που εκείνοι θέλουν να ακούσουν.
Με το ΣΥΡΙΖΑ, η Ελλάδα θα αποκτήσει ξανά αξιοπρέπεια και υπόσταση στην Ευρώπη και στο κόσμο.
Θα είμαστε παντού, θα τους συναντάμε όλους για να τους θέτουμε υπόψη τη δική μας ατζέντα και τα δικά μας αιτήματα. Την ατζέντα και τα αιτήματα του λαού μας που υποφέρει και ζητά δικαίωση.
Δεν μπορούν να το χωνέψουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να είναι και στις κινητοποιήσεις και στις επαφές με ξένες κυβερνήσεις.
Δεν μπορούν να το χωνέψουν ότι οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ μπορούν από την ολομέλεια του κοινοβουλίου να βγουν έξω και να ενωθούν με τον αγωνιζόμενο λαό.
Για το λάθος στον πολλαπλασιαστή
Και όλα αυτά την ίδια ώρα που υπάρχουν διαδοχικές αποκαλύψεις από την πλευρά του ΔΝΤ σχετικά με τη λάθος πολιτική και τον λάθος πολλαπλασιαστή, που οδήγησε στην οικονομική καταστροφή τις χώρες του νότου και κυρίως την Ελλάδα.
Αρχικά ο κ. Μπλανσάρ, δημόσια παραδέχτηκε τον λάθος υπολογισμό του πολλαπλασιαστή της ύφεσης από τα μέτρα της λιτότητας. Χθες ο κος Ράις, επανέλαβε δημόσια την παραδοχή της υποεκτίμησης της αρνητικής επίδρασης των μέτρων λιτότητας στην Ελλάδα. Ενώ το ΔΝΤ και δημόσια και ιδιωτικά, παραδέχεται ότι το πρόγραμμα στη χώρα μας δε βγαίνει δίχως κούρεμα του χρέους.
Φτάσαμε στο να παραδέχονται οι δανειστές το λάθος και η κυβέρνηση να επιμένει στο λάθος. Αναρωτιέμαι τι άλλο περιμένει η κυβέρνηση για να θέσει θέμα στους εταίρους; Για ποιο λόγο θα πρέπει να συνεχίζουμε την εφαρμογή του λάθους; Επειδή ο κος Σαμαράς είπε «ουδείς αναμάρτητος»; Επειδή δε θέλει να χαλάσει τη προεκλογική εκστρατεία της κ. Μέρκελ; Και καταδικάζει έναν ολόκληρο λαό, μια ολόκληρη χώρα σε μαρασμό και σε εξευτελισμό, επειδή έχει ο ίδιος αναλάβει την ευθύνη και την ιδιοκτησία του προγράμματος;
Καλούμε τώρα τη κυβέρνηση να ζητήσει έκτακτη Σύγκληση Ευρωπαϊκής Συνόδου για να θέσει στους εταίρους τα νέα δεδομένα, όπως προκύπτουν από τις δημόσιες και επαναλαμβανόμενες παραδοχές του ΔΝΤ, ότι το πρόγραμμα που εφαρμόζεται στην Ελλάδα είναι λάθος και αδιέξοδο. Να πει με δυνατή φωνή ότι το δράμα του ελληνικού λαού δεν πρέπει να το βιώσει άλλος λαός στην Ευρώπη. Ότι ο δρόμος της λιτότητας θα καταστρέψει την Ευρώπη.
Και να ζητήσει άμεσα την αναθεώρησή του.
Να ζητήσει όπως προτείνουμε εδώ καιρό, τη διενέργεια διάσκεψης σε ευρωπαϊκό επίπεδο για το ζήτημα του χρέους και να προτάξει μια λύση στα πρότυπα της συμφωνίας του Λονδίνου το 1953.
Συνέντευξη του Προέδρου της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, Α. Τσίπρα στο tvxs, στον Στέλιο Κούλογλου
Έθεσα: στον Σόιμπλε τα κατοχικά δάνεια και τη Siemens. Στο ΔΝΤ θέμα κουρέματος του χρέους, και στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ έθεσα το θέμα του δικαιώματος της χώρας στην εκμετάλλευση και την χρήση της ΑΟΖ. Τι από αυτά δεν έπρεπε να κάνω; Ποια από αυτά έχει κάνει η κυβέρνηση
Το νέο παιχνίδι είναι ότι τάχα έχουμε εσωτερικά προβλήματα, η εσωκομματική σύγκρουση μάλιστα έχει προαναγγελθεί από εκδότες. Αλλά δεν υπάρχουν προβοκάτορες μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ. Να τους ψάξουν αλλού.
Έχουμε έναν Βενιζέλο που είναι όμηρος ομήρου. Όμηρος του κ. Σαμαρά που είναι όμηρος της κ. Μέρκελ
Έχουμε δύο κόμματα που εντάσσονται στον χώρο της λεγόμενης κεντροαριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας, που όλως παραδόξως στοιχίζονται πίσω από την δεξιά του κ. Σαμαρά. Και δη, στην ακραία δεξιά ατζέντα της καταστολής, του αυταρχισμού.
Δεν θα βάλουμε νερό στο κρασί μας, γιατί δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική για τον τόπο. Δεν θέλει ο τόπος άλλο ένα κόμμα που θα στερείται αξιοπιστίας
Politicians across the political spectrum herald «job creation,» but frightfully few of them talk about what kinds of jobs are being created. Yet this clearly matters: According to the Census Bureau, one-third of adults who live in poverty are working but do not earn enough to support themselves and their families.
A quarter of jobs in America pay below the federal poverty line for a family of four ($23,050). Not only are many jobs low-wage, they are also temporary and insecure. Over the last three years, the temp industry added more jobs in the United States than any other, according to the American Staffing Association, the trade group representing temp recruitment agencies, outsourcing specialists and the like.
Low-wage, temporary jobs have become so widespread that they threaten to become the norm. But for some reason this isn’t causing a scandal. At least in the business press, we are more likely to hear plaudits for «lean and mean» companies than angst about the changing nature of work for ordinary Americans.
Δηλώσεις του Προέδρου της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, Αλέξη Τσίπρα, μετά τη συνάντηση με εκπροσώπους της ηγεσίας του ΔΝΤ:
Είναι γνωστό και προφανές ότι με το ΔΝΤ έχουμε πολύ σημαντικές διαφορές και αντιθέσεις. Από την πρώτη στιγμή διαφωνήσαμε και διαφωνούμε ότι μπορεί να είναι αποτελεσματικά τα προγράμματα εσωτερικής υποτίμησης και λιτότητας.
Δυστυχώς, επιβεβαιωθήκαμε με δραματικό τρόπο. Ιδιαίτερα μετά τις δηλώσεις Μπλανσάρ για το λάθος της εκτίμησης του πολλαπλασιαστή της ύφεσης, διαπιστώνουμε ότι ένα τεχνοκρατικό λαθάκι έχει στοιχίσει πόνο και δυστυχία σε εκατομμύρια ανθρώπους.
Ομιλία του προέδρου της Κ.Ο του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, Αλέξη Τσίπρα, στο Ινστιτούτο Brookings
Κυρίες και κύριοι,
Αποτελεί τιμή και ξεχωριστή χαρά για εμένα να βρίσκομαι σήμερα στο Brookings:
• Ένα ίδρυμα με ισχυρή παράδοση στις τεκμηριωμένες συζητήσεις.
• Ένα ίδρυμα που μπορεί να καταλάβει τι διακυβεύεται στην Ελλάδα και στην Ευρώπη σήμερα.
Όταν ήμουν μικρός, θυμάμαι τους μεγαλύτερούς μου να μου λένε ότι αν η Αμερική αρπάζει ένα κρύωμα, η Ελλάδα κρεβατώνεται με πνευμονία.
Τον περασμένο Ιούνιο, ο ΣΥΡΙΖΑ τινάχθηκε από το 4 στο 27% αλλά δεν ήταν πρώτο κόμμα.
Πολλοί από εσάς πρέπει να έχετε ακούσει την προπαγάνδα, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα επικίνδυνα άπειρο.
Σήμερα, στέκομαι εδώ, μπροστά σας, έτοιμος να απαντήσω στις ερωτήσεις σας, και υπερήφανος να πω:
Ναι, είμαστε άπειροι στο να συνάπτουμε σκιερές συμφωνίες με τους κλεπτοκράτες και τους ολιγάρχες. Ναι, είμαστε άπειροι στη συγκάλυψη σκανδάλων δωροδοκίας, όπως το διαβόητο σκάνδαλο της Siemens. Όπως το σκάνδαλο απόκρυψης της λίστας Λαγκάρντ. Ναι είμαστε άπειροι. Ναι, δεν έχουμε στο ενεργητικό μας καμία υπογραφή δανειακής σύμβασης που αντιβαίνει στη λογική της μακροοικονομίας. Ναι, οι σκέψεις μας είναι σαφείς και τα χέρια μας είναι σταθερά. Και, πάνω απ ‘όλα, είναι καθαρά.
Από την Ουάσινγκτον ξεκίνησε την τετραήμερη επίσκεψη του στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο Αλέξης Τσίπρας.
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ δήλωσε στον ANT1 ότι θεωρεί σημαντικά όσα θα αποκομίσει από τις επαφές που θα έχει με κορυφαίους παράγοντες, τόσο στην Ουάσινγκτόν όσο και στη Νέα Υόρκη, όπου θα μεταβεί την Πέμπτη. Εκεί θα συναντηθεί με το «νούμερο δύο» του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Θα πρότεινα να χρησιμοποιούμε την φράση «Μεγάλο Ντιλ» για την πρώτη θητεία του Ομπάμα, στο σύνολό της. Ο Φραγκλίνος Ρούζβελτ είχε το «Νέο Ντιλ», ε λοιπόν ο Ομπάμα έχει την δική του «Μεγάλη Συμφωνία». Δεν κατάφερε όλα όσα θα ήθελαν οι οπαδοί του, και σε κάποιες στιγμές η επιβίωση των επιτευγμάτων του έμοιαζε πολύ αμφίβολη. Αλλά αν οι προοδευτικοί κοιτάξουν πού βρισκόμαστε καθώς αρχίζει η δεύτερη θητεία του, θα βρουν λόγους για μεγάλη (αν και όχι απόλυτη) ικανοποίηση.
Ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ θα μιλήσει για τις οικονομικές προκλήσεις του μέλλοντος
Για τις οικονομικές προκλήσεις του μέλλοντος, τις προοπτικές της Ελλάδας και τις πολιτικές που πρέπει να ακολουθήσει η χώρα μας και η Ευρώπη για την αντιμετώπιση της κρίσης, θα μιλήσει στο Brookings Institute στη Νέα Υόρκη, ο πρόεδρος της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας.
Η κεντρώα φαντασίωση για μια Μεγάλη Συμφωνία στα δημοσιονομικά δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση να πραγματοποιηθεί. Ακόμη και αν είχε επιτευχθεί κάποιου είδους συμβιβασμός, οι παίκτες-κλειδιά θα αθετούσαν σύντομα τη συμφωνία – μάλλον την επόμενη φορά που ένας Ρεπουμπλικανός θα ήταν ένοικος του Λευκού Οίκου.
Διότι στην πραγματικότητα τα δυο μεγάλα κόμματα ανταγωνίζονται σφοδρά για τη μελλοντική μορφή που θα έχει η αμερικανική κοινωνία. Οι Δημοκρατικοί επιθυμούν να διατηρηθεί η κοινωνική ασφάλιση, η Medicare και η Medicaid και να προστεθεί σε αυτές ό,τι διαθέτει κάθε άλλη προηγμένη χώρα: η παροχή βασικής περίθαλψης σε όλους. Οι Ρεπουμπλικανοί επιθυμούν να περιοριστούν όλα αυτά προκειμένου να μπορεί να μειωθεί η φορολογία των πλουσίων. Ναι, πρόκειται ουσιαστικά για ταξικό πόλεμο.
January 5, 2013 By LIZ ALDERMAN and RACHEL DONADIO
The tax scandal that reignited in Greece over the holidays had all the makings of a grade-B drama. A former finance minister, George Papaconstantinou, was accused of scrubbing his relatives’ names from a CD containing the identities of thousands of possible Greek tax dodgers. Within hours, his chief political rival tossed him from their party.
Mr. Papaconstantinou, in turn, hinted darkly that he was the victim of a plot masking malfeasance at higher levels.
While the firestorm may have made for political theater of a sort, it has diverted attention from a much bigger problem: Greece, its foreign lenders say, has fallen woefully short of its tax collection targets and is still not moving hard enough to tackle widespread tax evasion — long tolerated, particularly among the country’s richest citizens.
IN the days following the Newtown massacre the nation’s newspapers were filled with heart-wrenching pictures of the innocent victims. The slaughter was unimaginably shocking. But the broader tragedy of gun violence is felt mostly not in leafy suburbs, but in America’s inner cities.
The right to bear arms typically invokes the romantic image of a cowboy toting a rifle on the plains. In modern-day America, though, the more realistic picture is that of a young black man gunned down in his prime in a dark alley. When we celebrate gun rights, we all too often ignore their disproportionate racial burdens. Any effort to address gun violence must focus on the inner city.
Last year Chicago had some 500 homicides, 87 percent of them gun-related. In the city’s public schools, 319 students were shot in the 2011-12 school year, 24 of them fatally. African-Americans are 33 percent of the Chicago population, but about 70 percent of the murder victims.
Ένας ενδιαφέρων προβληματισμός για το μοντέλο της εργασίας (και όχι μόνο) από το χώρο του ανοιχτού λογισμικού.
By QUENTIN HARDY
Software is not merely about automating every aspect of our lives anymore. Some of its makers want to change the way we all interact, spreading their supposed egalitarian excellence.
Whether this is liberation into a new and better mode of being (and yes, the people thinking about this take it to that scale) or the folly of an industry in love with its success is one of the more intriguing questions of a world rushing to live online.
GitHub is a San Francisco company that started in 2008 as a way for open-source software writers in disparate locations to rapidly create new and better versions of their work. Work is stored, shared and discussed, based on the idea of a «pull request,» which is a suggestion to the group for some accretive element, like several lines of code, to be «pulled,» or added, to a project.
Ξέρω ότι στην ειδησεογραφία υπάρχει αυτός ο αμείλικτος κανόνας που «σπρώχνει» το ένα νέο μετά από το άλλο στην κορυφή της επικαιρότητας. Ωστόσο, αυτή η ανείπωτη τραγωδία του Κονέκτικατ δεν μπορεί να παραχωρήσει τη θέση της σε τίποτε άλλο. Σε καμία άλλη είδηση. Δεν είναι μόνο το απόλυτα παράλογο της πράξης, δεν είναι μόνο ότι η συντριπτική πλειοψηφία των θυμάτων ήσαν παιδιά, δεν είναι μόνο ότι το έγκλημα διαπράχθηκε στην κατεξοχήν περίοδο της άκρως εμπορευματοποιημένης «αγάπης», δεν είναι μόνο η τυφλή εμμονή σε ένα σύστημα (της οπλοκατοχής και της κουλτούρας που αυτή συνεπάγεται) που αποδεδειγμένα οδηγεί σε τραγωδίες, είναι ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΜΑΖΙ που κάνουν τις φετινές γιορτές να έχουν μια πικρή γεύση.
Πίσω, στη δεκαετία του 1950, τρεις κοινωνικοί ψυχολόγοι μπήκαν σε μια αίρεση που προέβλεπε ότι το τέλος του κόσμου πλησιάζει. Στόχος τους ήταν να παρακολουθήσουν την αντίδραση των μελών της αίρεσης όταν ο κόσμος δεν θα τελείωνε κατά το πρόγραμμα.
Αυτό που ανακάλυψαν, και περιέγραψαν στο κλασικό βιβλίο τους «Οταν πέφτει έξω η προφητεία» είναι ότι η αδιάψευστη αποτυχία μιας προφητείας δεν οδηγεί τους πραγματικούς πιστούς – ανθρώπους που έχουν ασπαστεί μια πεποίθηση συναισθηματικά και από τις επιλογές της ζωής τους – να αλλάξουν γνώμη.
Αποζημίωση ύψους 7,8 δις ευρώ θα καταβάλει η BP σε πολίτες, καθώς ομοσπονδιακό δικαστήριο των ΗΠΑ επικύρωσε τη συμφωνία που συνήφθη μεταξύ του πετρελαϊκού κολοσσού και περίπου εκατό χιλιάδων εναγόντων ιδιωτών που επλήγησαν από τη διαρροή πετρελαίου στον Κόλπο του Μεξικού το 2010.
Ο Αμερικανός ακαδημαϊκός και στοχαστής, Νόαμ Τσόμσκι, αναλύει τις δέκα τεχνικές για τη χειραγώγηση της κοινής γνώμης. Το κείμενο αποτελεί μέρος μιας συλλογής συνεντεύξεων του Ν.Τσόμσκι, όπου ο κορυφαίος διανοητής διαπιστώνει διεισδυτικές παρατηρήσεις για τους θεσμούς που διαμορφώνουν τη σκέψη του κοινού και οι οποίοι βρίσκονται στην υπηρεσία της ισχύος και του κέρδους.
Nancy Folbre is an economics professor at the University of Massachusetts, Amherst. She recently edited and contributed to “For Love and Money: Care Provision in the United States.”
All Americans willing and able to work have a right to paid employment. If the private sector can’t generate sufficient jobs, the public sector should provide them.
This definition of “right to work” obviously differs from the one that Republican legislators in Michigan deployed when they passed a new law absolving workers from the responsibility of paying union fees even if they gain contract benefits from them. But perhaps their actions will dramatize the need to challenge their framing and reclaim the genuine meaning of the phrase.
Most of us live in a world in which paid employment is the only avenue to economic self-sufficiency. Without it, families maintained by working-age adults are largely dependent on the kindness of strangers, otherwise known as extended unemployment insurance and food stamps. Yet, for more than four years, this nation has tolerated levels of unemployment that have essentially made it impossible for most of those seeking paid employment to find it, with a ratio of unemployed workers to job openings of more than three to one.
On December 13th, the House Financial Services Committee convened what is likely to be the last hearing of this Congressional session for the purposes of seeking “alternatives” to the Volcker Rule. The Volcker Rule, as I’ve written previously for The Nation, is a piece of Wall Street reform with a crucial purpose: to create a firewall that bars banks that enjoy FDIC insurance from risky, speculative gambling. On Wall Street, gambling with the firm’s money is known as proprietary or “prop” trading. This is an important rule to get right, and its final version has been delayed far too long. And unfortunately, the aim of this hearing was not implementing the regulation, or even about exploring alternatives to the Rule, but rather dragging things out to the benefit of the banks.The hearing put on display everything we’ve come to expect from our most beholden members of Congress. Many questions had clearly been penned by bank lobbyists, and a largely hostile reception greeted the two witnesses, William Hambrecht and Dennis Kelleher, who dared to defend the reforms. But three Representatives in particular— Chairman Spencer Bachus (R-AL), Rep. Shelley Moore Capito (R-W.Va.), and Rep. Jeb Hensarling (R-TX), the incoming Chairman of the Committee—stood out, handing over their pulpit to a litany of misrepresentations about the effect of the rule.
As you might imagine, I find myself in a lot of discussions about U.S. fiscal policy, and the budget deficit in particular. And there’s one thing I can count on in these discussions: At some point someone will announce, in dire tones, that we have a ONE TRILLION DOLLAR deficit.
No, I don’t think the people making this pronouncement realize that they sound just like Dr. Evil in the Austin Powers movies.
Anyway, we do indeed have a ONE TRILLION DOLLAR deficit, or at least we did; in fiscal 2012, which ended in September, the deficit was actually $1.089 trillion. (It will be lower this year.) The question is what lesson we should take from that figure.
What the Dr. Evil types think, and want you to think, is that the big current deficit is a sign that our fiscal position is completely unsustainable. Sometimes they argue that it means that a debt crisis is just around the corner, although they’ve been predicting that for years and it keeps not happening. (U.S. borrowing costs are near historic lows.) But more often they use the deficit to argue that we can’t afford to maintain programs like Social Security, Medicare and Medicaid. So it’s important to understand that this is completely wrong.
“I’m sorry,” said Representative Carolyn McCarthy, her voice breaking. “I’m having a really tough time.”
She’s the former nurse from Long Island who ran for Congress in 1996 as a crusader against gun violence after her husband and son were victims of a mass shooting on a commuter train. On Friday morning, McCarthy said, she began her day by giving an interview to a journalist who was writing a general story about “how victims feel when a tragedy happens.”
Η υπαρξιακή κρίση των Ρεπουμπλικάνων (και της ιδεολογίας τους)
By PAUL KRUGMAN
We are not having a debt crisis.
It’s important to make this point, because I keep seeing articles about the “fiscal cliff” that do, in fact, describe it — often in the headline — as a debt crisis. But it isn’t. The U.S. government is having no trouble borrowing to cover its deficit. In fact, its borrowing costs are near historic lows. And even the confrontation over the debt ceiling that looms a few months from now if we do somehow manage to avoid going over the fiscal cliff isn’t really about debt.
No, what we’re having is a political crisis, born of the fact that one of our two great political parties has reached the end of a 30-year road. The modern Republican Party’s grand, radical agenda lies in ruins — but the party doesn’t know how to deal with that failure, and it retains enough power to do immense damage as it strikes out in frustration.
A WONDERFUL ride has come to an end. For several decades after World War II the economic statistics we care most about all rose together here in America as if they were tightly coupled. G.D.P. grew, and so did productivity — our ability to get more output from each worker. At the same time, we created millions of jobs, and many of these were the kinds of jobs that allowed the average American worker, who didn’t (and still doesn’t) have a college degree, to enjoy a high and rising standard of living.
Productivity growth slowed in the 1970s but revved up again in the 1990s and has stayed strong most years since. But as shown by the accompanying graph, which was first drawn by the economist Jared Bernstein, productivity growth and employment growth started to become decoupled from each other at the end of that decade. Bernstein calls the gap that’s opened up “the jaws of the snake.” They show no signs of closing.
Την ημέρα των εφετινών προεδρικών εκλογών στις ΗΠΑ το διεθνές αεροδρόμιο της Βοστόνης είχε έλλειψη θέσεων πάρκινγκ. Όχι για αυτοκίνητα αλλά για ιδιωτικά τζετ. Οι μεγάλοι χρηματοδότες συνέρεαν στην πόλη για να παρευρεθούν στο επινίκιο πάρτυ τουΜιτ Ρόμνεϊ.
Όπως έγινε φανερό, ήταν εκτός πολιτικής πραγματικότητας. Όμως οι απογοητευμένοι πλουτοκράτες ήξεραν καλά ποιος ήταν με το μέρος τους. Οι εκλογές αυτές έρριξαν φως στα συμφέροντα των πολύ πλούσιων εναντίον των συμφερόντων της μεσαίας τάξης και των φτωχών.
ATHENS — A dynamic entrepreneur, Lavrentis Lavrentiadis seemed to represent a promising new era for Greece. He dazzled the country’s traditionally insular business world by spinning together a multibillion-dollar empire just a few years after inheriting a small family firm at 18. Seeking acceptance in elite circles, he gave lavishly to charities and cultivated ties to the leading political parties.
But as Greece’s economy soured in recent years, his fortunes sagged and he began embezzling money from a bank he controlled, prosecutors say. With charges looming, it looked as if his rapid rise would be followed by an equally precipitous fall. Thanks to a law passed quietly by the Greek Parliament, however, he avoided prosecution, at least for a time, simply by paying the money back.
Now 40, Mr. Lavrentiadis is back in the spotlight as one of the names on the so-called Lagarde list of more than 2,000 Greeks said to have accounts in a Geneva branch of the bank HSBC and who are suspected of tax evasion. Given to Greek officials two years ago by Christine Lagarde, then the French finance minister and now head of the International Monetary Fund, the list was expected to cast a damning light on the shady practices of the rich.
Greece is now a virtual EU colony, waiting from bailout to bailout, each preceded by months of negotiations, more harsh austerity measures, riots, and an increasingly fractured political system.
The latest installment has been delayed by a growing rift between the IMF and their EU partners in Greece’s guardian, called the Troika. The IMF has looked at the ever-deepening EU recession and Greece’s inability to pay back debts given its own declining economy. It now wants to scale down future loans.
The IMF is hardly being radical. Its incredibly modest goal is that by the year 2020 Greece will only hold public sector loans amounting to 120 percent of its gross domestic product. That’s double the international norm. Yet even this basic goal probably won’t hold. In Europe, politics systematically trumps sound economic policy, and the ideology of a single currency zone precludes any rational discussion.
Πολλοί νοσταλγούν την αθωότητα της δεκαετίας του 1950, η οποία δεν ήταν και τόσο αθώα, αλλά προσφέρει μερικά μαθήματα που ισχύουν στον 21ο αιώνα. Πάνω από όλα, η επιτυχία της μεταπολεμικής αμερικανικής οικονομίας δείχνει ότι, αντίθετα από αυτά που λέει η σημερινή συντηρητική ορθοδοξία, μπορείς να έχεις ευημερία χωρίς να χτυπάς τους εργαζομένους και να χαϊδεύεις τους πλουσίους.
Να πούμε το προφανές: οι Δημοκρατικοί πέτυχαν μια εκπληκτική νίκη. Δεν κράτησαν μόνο τον Λευκό Οίκο παρά τη συνεχιζόμενη οικονομική αναταραχή και ενώ η πλειοψηφία τους στη Γερουσία υποτίθεται ότι ήταν καταδικασμένη, αλλά κέρδισαν και τη Γερουσία με επιπλέον έδρες.
Δεν ήταν μόνο αυτό. Είχαν μεγάλα κέρδη και στις Πολιτείες. Πιο αξιοσημείωτη η Καλιφόρνια – επί καιρό σύμβολο της πολιτικής δυσλειτουργίας όταν όλα μπλοκάρουν ελλείψει κοινοβουλευτικής υπερπλειοψηφίας -, η οποία δεν ψήφισε απλώς για αυξήσεις στη φορολογία αλλά εξέλεξε – το μαντέψατε – μια Δημοκρατική υπερπλειοψηφία.
Άρθρο του Πολ Κρούγκμαν για τους New York Times – To μεταφρασμένο άρθρο δημοσιεύεται από «Το Βήμα».
Δύσκολοι καιροί για όσους φωνάζουν για το έλλειμμα των ΗΠΑ εδώ και τρία χρόνια. Θα μπορούσε κανείς να τους λυπηθεί, αν ξεχνούσε τον ρόλο τους στον αποπροσανατολισμό της προσοχής από το συνεχιζόμενο πρόβλημα της ανεπαρκούς ανάκαμψης της αμερικανικής οικονομίας, και την συμβολή τους στην διαιώνιση μιας καταστροφικά υψηλής ανεργίας.
The Twinkie, it turns out, was introduced way back in 1930. In our memories, however, the iconic snack will forever be identified with the 1950s, when Hostess popularized the brand by sponsoring “The Howdy Doody Show.” And the demise of Hostess has unleashed a wave of baby boomer nostalgia for a seemingly more innocent time.
Needless to say, it wasn’t really innocent. But the ’50s — the Twinkie Era — do offer lessons that remain relevant in the 21st century. Above all, the success of the postwar American economy demonstrates that, contrary to today’s conservative orthodoxy, you can have prosperity without demeaning workers and coddling the rich.
Consider the question of tax rates on the wealthy. The modern American right, and much of the alleged center, is obsessed with the notion that low tax rates at the top are essential to growth. Remember that Erskine Bowles and Alan Simpson, charged with producing a plan to curb deficits, nonetheless somehow ended up listing “lower tax rates” as a “guiding principle.”
Το πολιτικό τοπίο της Αμερικής έχει κατακλυστεί από πολλές απόψεις – ζόμπι, δηλαδή απόψεις που έχουν διαψευστεί από τα στοιχεία αλλά αρνούνται να πεθάνουν. Το πιο επικίνδυνο ζόμπι σήμερα είναι ο ισχυρισμός ότι η άνοδος του προσδόκιμου ζωής δικαιολογεί την άνοδο της ηλικίας συνταξιοδότησης και της ηλικίας των δικαιούχων στην Medicare (πρόγραμμα περίθαλψης Αμερικανών άνω των 65 ετών).
Ακόμη και μερικοί Δημοκρατικοί _ περιλαμβανομένου του προέδρου, λέγεται _ μοιάζουν ευάλωτοι στον ισχυρισμό αυτό. Όμως πρόκειται για μια σκληρή και απερίσκεπτη άποψη _ σκληρή στην περίπτωση της κοινωνικής ασφάλισης, απερίσκεπτη στην περίπτωση της Medicare.
Ο πετρελαϊκός όμιλος BP καλείται πλέον να πληρώσει τη μεγαλύτερη αποζημίωση που έχει ορίσει χωρίς δίκη ποινικό δικαστήριο στην αμερικανική Ιστορία–στο πλαίσιο μιας εξωδικαστικής συμφωνίας–προς τις αρχές των ΗΠΑ.
Την προτίμησή τους στον Μπαράκ Ομπάμα έδειξαν οι γυναίκες, οι μειονότητες, οι κάτοικοι των αστικών κέντρων και οι νεότεροι. Αντιθέτως, οι άνδρες, οι κάτοικοι των αγροτικών περιοχών και οι μεγαλύτεροι σε ηλικία ψηφοφόροι (άνω των 45 ετών) ψήφισαν Ρόμνεϊ, σύμφωνα με τα exit poll που διεξήχθησαν σε εθνικό επίπεδο και φιλοξενούνται στην ιστοσελίδα του CNN.
Το 73% των ψηφοφόρων είναι λευκοί, το 13% αφροαμερικανοί, το 10% ισπανόφωνοι και το 3% Ασιάτες σύμφωνα με τα exit polls. Το 60% των ερωτηθέντων ανέφερε την οικονομία ως το πιο σημαντικό ζήτημα.
Όταν το 1933 ο Φραγκλίνος Ντελάνο Ρούζβελτ, εκλεγόταν 32ος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, είχε μία ρητή εντολή από το κόμμα των Δημοκρατικών και τον αμερικανικό λαό. Να επουλώσει τις ανοιχτές πληγές του οικονομικού κραχ του 1929.
Λίγους μήνες νωρίτερα, το 1932, σχεδόν καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι από το 1921 λόγω πολιομυελίτιδας, ο Ρούζβελτ, αποδεχόμενος το χρίσμα του υποψηφίου του Δημοκρατικού κόμματος για τις προεδρικές εκλογές, δήλωνε: «Σε όλο το Έθνος, άνδρες και γυναίκες, ξεχασμένοι από την πολιτική φιλοσοφία της κυβέρνησης, αναζητούν από εμάς καθοδήγηση και δικαιότερες ευκαιρίες στη διανομή του εθνικού πλούτου… Δεσμεύομαι για μια νέα συμφωνία με τον αμερικανικό λαό».
Με τη φράση 4 more years ανακοίνωσε μέσω Τουίτερ τη νίκη του ο Μπαράκ Ομπάμα, που επανεξελέγη πρόεδρος των ΗΠΑ με 303 εκλέκτορες έναντι 208 του ρεπουμπλικάνου Μιτ Ρόμνεϊ. Η καταμέτρηση δεν εχει ολοκληρωθεί, αλλά η νίκη του είναι βέβαιη. Οι Ρεπουμπλικάνοι διατηρούν το προβάδισμά τους και τον έλεγχο στη Βουλή των Αντιπροσώπων, ενώ η Γερουσία παραμένει στα χέρια των δημοκρατικών.
Η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών εκτός ΗΠΑ παγκοσμίως θα ψήφιζε Barack Obama, εάν είχε δικαίωμα ψήφου στις αμερικανικές εκλογές. Σε άρθρο του στο Slate, ο διεθνούς κύρους Καθηγητής του Columbia University, Joseph Stiglitz, εξηγεί τους λόγους.
Όσον αφορά την οικονομία, ο οικονομολόγος θεωρεί ότι οι πολιτικές του Mitt Romney θα δημιουργούσαν μεγαλύτερες ανισότητες στην αμερικανική κοινωνία. Επισημαίνει ότι, προφανώς, αυτή η εξέλιξη δεν θα γινόταν άμεσα αισθητή στο εξωτερικό. Ωστόσο, αναφέρει την καταγεγραμμένη τάση των άλλων κρατών να μιμούνται το αμερικανικό παράδειγμα. Αυτό συνέβη όταν πολλά άλλα κράτη έσπευσαν να υιοθετήσουν τις πολιτικές του Ronald Reagan αφήνοντας ανεξέλεγκτες τις αγορές, οι οποίες, τελικά, οδήγησαν σε παγκόσμια ύφεση.
IN 1961, President Dwight D. Eisenhower left office warning of the growing power of the military-industrial complex in American life. Most people know the term the president popularized, but few remember his argument.
In his farewell address, Eisenhower called for a better equilibrium between military and domestic affairs in our economy, politics and culture. He worried that the defense industry’s search for profits would warp foreign policy and, conversely, that too much state control of the private sector would cause economic stagnation. He warned that unending preparations for war were incongruous with the nation’s history. He cautioned that war and warmaking took up too large a proportion of national life, with grave ramifications for our spiritual health.
Most people around the world will not be able to vote in the upcoming U.S. election, even though they have a great deal at stake. Overwhelmingly, non-U.S. citizens favor Barack Obama’s re-election over a victory for his challenger, Mitt Romney. There are good reasons for this.
In terms of the economy, the effects of Romney’s policies in creating a more unequal and divided society would not be directly felt abroad. But, in the past, for better and for worse, others have often followed America’s example. Many governments quickly subscribed to Ronald Reagan’s mantra of deregulated markets—policies that eventually brought about the worst global recession since the 1930s. Other countries that followed America’s lead have experienced growing inequality—more money at the top, more poverty at the bottom, and a weaker middle class.
Μπορεί ο φονικός τυφώνας Σάντι να σάρωσε τις ΗΠΑ, ωστόσο αυτό δεν άλλαξε τη στόχευση των Ρεπουμπλικάνων που ουδέποτε αποδέχθηκαν το γεγονός της εκλογής του Μπάρακ Ομπάμα στο Λευκό Οίκο. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας του 44ου προέδρου των ΗΠΑ, δεν σταμάτησαν να διακινούνται οι πιο απίθανες φήμες – ότι δήθεν δεν γεννήθηκε σε αμερικανικό έδαφος κι ένα σωρό άλλες… Όσο δε πλησιάζουν οι εκλογές της 6ης Νοεμβρίου, στους κύκλους αυτούς προστίθενται οι λεγόμενες «Επιτροπές Πολιτικής Δράσης» (PAC), που στηρίζουν τις προεκλογικές εκστρατείες των υποψηφίων, ανεξάρτητα από τα κόμματα. Σε αυτές επενδύουν πλέον, μετά από τροποποίηση του σχετικού νόμου το 2010, οργανωμένα συμφέροντα, με μεγάλα ποσά (καταργήθηκε το όριο) και μάλιστα ανωνύμως. Οι οργανώσεις τάσσονται στη συντριπτική τους πλειοψηφία υπέρ του Μιτ Ρόμνεϊ, όπως για παράδειγμα η Crossroads GPS, του πρώην συμβούλου του Τζωρτζ Μπους του νεώτερου, Καρλ Ρόουβ…
Η επικαιρότητα στην Ελλάδα είναι καταιγιστική! Ο τυφώνας «Σάντυ» που πλήττει τις ανατολικές ακτές των ΗΠΑ και την Νέα Υόρκη μοιάζει με απόδραση απο την ελληνική πραγματικότητα, ο δε κινηματογραφικός τρόπος που προβάλλεται απο τα media θυμίζει ταινίες επιστημονικής φαντασίας που παρουσιάζουν τις τελευταίες μέρες της ανθρωπότητας, λίγο πριν το τέλος του κόσμου! Η ασφάλεια της απόστασης και ο τρόπος με τον οποίον παρουσιάζεται η είδηση επιτρέπει να παρακολουθούμε την φρίκη που βιώνουν οι κάτοικοι των περιοχών αυτών σαν να βλέπουμε ένα αμοντάριστο ντοκιμαντέρ.
Most Americans have never heard of the National Response Coordination Center, but they’re lucky it exists on days of lethal winds and flood tides. The center is the war room of the Federal Emergency Management Agency, where officials gather to decide where rescuers should go, where drinking water should be shipped, and how to assist hospitals that have to evacuate.
Disaster coordination is one of the most vital functions of “big government,” which is why Mitt Romney wants to eliminate it. At a Republican primary debate last year, Mr. Romney was asked whether emergency management was a function that should be returned to the states. He not only agreed, he went further.
«Σε ποιον ανήκει ο κόσμος;», ήταν το κεντρικό ερώτημα, που επανήλθε πολλές φορές, στην ομιλία του διεθνούς κύρους, Αμερικανού γλωσσολόγου και πολιτικού διανοητή, Νόαμ Τσόμσκι, σε εκδήλωση του Κέντρου Λαϊκής Οικονομίας, στο πανεπιστήμιο ΜΙΤ της Μασαχουσέτης, στο οποίο και διδάσκει.
Επιμέλεια: Γρηγόρης Καυκιάς
Στην τελική ευθεία για τις αμερικανικές εκλογές, ο Τσόμσκι επιχείρησε να ‘’αγγίξει’’ μια θεματολογία που, ακροθιγώς μόνο έχει περιληφθεί στις προεκλογικές ομιλίες των υποψηφίων για την προεδρία της Αμερικής, τόσο από τη μεριά των Δημοκρατικών και τον νυν πρόεδρο, Μπάρακ Ομπάμα, όσο και από τη μεριά των Ρεπουμπλικάνων και τον υποψήφιό τους Μιτ Ρόμνεϊ.
Ο Αμερικανός γλωσσολόγος, αναφέρθηκε στην κατάσταση που επικρατεί στην Κίνα αλλά και στην Αραβική Άνοιξη, μίλησε για την υπερθέρμανση του πλανήτη και την πυρηνική απειλή του Ιράν από το Ισραήλ, ενώ δεν παρέλειψε να χαρακτηρίσει την πυραυλική κρίση στη Κούβα, τέτοιες μέρες 50 χρόνια πριν, ως «την πιο επικίνδυνη στιγμή στην ιστορία της ανθρωπότητας».
MITT ROMNEY said in all three presidential debates that we need to expand the economy. But he left out a critical ingredient: investments in science and technology.
Scientific knowledge and new technologies are the building blocks for long-term economic growth — “the key to a 21st-century economy,” as President Obama said in the final debate.
So it is astonishing that Mr. Romney talks about economic growth while planning deep cuts in investment in science, technology and education. They are among the discretionary items for which spending could be cut 22 percent or more under the Republican budget plan, according to the Center on Budget and Policy Priorities.
As election day approaches – and with televised debates under way – each candidate continues to reach for issues he can use as a stick to beat his opponent.
Find out where the rivals stand on each of the key issues ahead of the debate and where the biggest differences could emerge.
By PAUL KRUGMAN
By DAVID COLE
του Paul Krugman
By NANCY FOLBRE
By RACHEL DONADIO and LIZ ALDERMAN
ΤΟ ΒΗΜΑ – The New York Times
EcoLeft 