Γιατί γαμ…(!) το σύμπαν στην Κύπρο

Πηγή: euro2day.gr

Του Paul Krugman

Η κατάσταση στην Κύπρο είναι πλέον ξεκάθαρη – και αυτό δεν είναι καθόλου καθησυχαστικό. Στον αντίποδα, φαίνεται ότι η Κύπρος έχει καταφέρει να συνδυάσει όλα όσα πήγαν στραβά σε άλλες χώρες. *

1. Tράπεζες εκτός πραγματικότητας. Η Κύπρος έχει ένα τεράστιο τραπεζικό σύστημα – στοιχεία ενεργητικού 8 φορές το ΑΕΠ – βασισμένο σε ένα μοντέλο προσέλκυσης offshore κεφαλαίων με υψηλά επιτόκια και μεγάλες ευκαιρίες για φοροαποφυγή/φοροδιαφυγή.

http://www.nytimes.com

Two months ago, when Mario Monti stepped down as Italy’s prime minister, The Economist opined that “The coming election campaign will be, above all, a test of the maturity and realism of Italian voters.” The mature, realistic action, presumably, would have been to return Mr. Monti — who was essentially imposed on Italy by its creditors — to office, this time with an actual democratic mandate.Well, it’s not looking good. Mr. Monti’s party appears likely to come in fourth; not only is he running well behind the essentially comical Silvio Berlusconi, he’s running behind an actual comedian, Beppe Grillo, whose lack of a coherent platform hasn’t stopped him from becoming a powerful political force.

It’s an extraordinary prospect, and one that has sparked much commentary about Italian political culture. But without trying to defend the politics of bunga bunga, let me ask the obvious question: What good, exactly, has what currently passes for mature realism done in Italy or for that matter Europe as a whole?

Η λιτότητα δεν έπιασε τόπο πουθενά

Krugman Paul 

 

ΤΟ ΒΗΜΑ – ΤΗΕ ΝΕW YORK TIMES

Πριν από τρία χρόνια ένα φρικτό πράγμα συνέβη στην αμερικανική και ευρωπαϊκή οικονομική πολιτική. Αν και το χειρότερο μέρος της οικονομικής κρίσης είχε παρέλθει, οι οικονομίες  και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού παρέμεναν σε βαθιά ύφεση, με πολύ υψηλά ποσοστά ανεργίας. Και όμως οι παγκόσμιες ελίτ αποφάσισαν μαζικά ότι η ανεργία δεν αποτελεί πια κρίσιμο ζήτημα και ότι η μείωση των ελλειμμάτων των εθνικών προϋπολογισμών ήταν η πρωταρχική προτεραιότητα.

Looking for Mister Goodpain.By Paul Krugman

http://www.nytimes.com

Three years ago, a terrible thing happened to economic policy, both here and in Europe. Although the worst of the financial crisis was over, economies on both sides of the Atlantic remained deeply depressed, with very high unemployment. Yet the Western world’s policy elite somehow decided en masse that unemployment was no longer a crucial concern, and that reducing budget deficits should be the overriding priority.In recent columns, I’ve argued that worries about the deficit are, in fact, greatly exaggerated — and have documented the increasingly desperate efforts of the deficit scolds to keep fear alive. Today, however, I’d like to talk about a different but related kind of desperation: the frantic effort to find some example, somewhere, of austerity policies that succeeded. For the advocates of fiscal austerity — the austerians — made promises as well as threats: austerity, they claimed, would both avert crisis and lead to prosperity.

Το «Μεγάλο Ντιλ» του Ομπάμα

Paul Krugman

TO BHMA – The New York Times

Θα πρότεινα να χρησιμοποιούμε την φράση «Μεγάλο Ντιλ» για την πρώτη θητεία του Ομπάμα, στο σύνολό της. Ο Φραγκλίνος Ρούζβελτ είχε το «Νέο Ντιλ», ε λοιπόν ο Ομπάμα έχει την δική του «Μεγάλη Συμφωνία». Δεν κατάφερε όλα όσα θα ήθελαν οι οπαδοί του, και σε κάποιες στιγμές η επιβίωση των επιτευγμάτων του έμοιαζε πολύ αμφίβολη. Αλλά αν οι προοδευτικοί κοιτάξουν πού βρισκόμαστε καθώς αρχίζει η δεύτερη θητεία του, θα βρουν λόγους για μεγάλη (αν και όχι απόλυτη) ικανοποίηση.

Η μεγάλη αποτυχία

http://www.tovima.gr/

ΤΟ ΒΗΜΑ – NEW YORK TIMES

Krugman Paul
Εφθασε πάλι ο καιρός για την ετήσια συνάντηση της Αμερικανικής Ενωσης Οικονομολόγων, ένα είδος μεσαιωνικού πανηγυριού που λειτουργεί σαν αγορά για ανθρώπους (με διδακτορικά που αναζητούν δουλειά), βιβλία και ιδέες. Και εφέτος, όπως τις προηγούμενες χρονιές, ένα θέμα κυριαρχεί: η συνεχιζόμενη οικονομική κρίση.

Π.Κρούγκμαν: Η κρίση στην Ελλάδα ερμηνεύτηκε λανθασμένα

http://tvxs.gr/

Αναφορά στην Ελλάδα κάνει ο Αμερικανός νομπελίστας οικονομολόγος, Πολ Κρούγκμαν, σε άρθρο του περί των αιτιών της οικονομικής κρίσης παγκοσμίως, που δημοσιεύεται στην εφημερίδα «New York Times».

Μεταξύ άλλων, υποστηρίζει ότι αν και θα μπορούσε να ειπωθεί πως οι οικονομικές αποτυχίες των τελευταίων ετών υποδεικνύουν ότι οι οικονομολόγοι δεν διέθεταν τις κατάλληλες απαντήσεις, η πραγματικότητα είναι πολύ χειρότερη, καθώς πολλοί ήταν εκείνοι, που γνώριζαν, αλλά δεν εισακούστηκαν από τους πολιτικούς.

Όψεις του συμβιβασμού

Του Πολ Κρούγκμαν

Για να κατανοήσουμε αυτό που μόλις συνέβη πρέπει να αναρωτηθούμε τι πραγματικά διακυβεύεται. Ποια είναι τελικά τα αίτια της διαφωνίας; Η απάντηση και στα δύο ερωτήματα είναι το μέλλον του κράτους πρόνοιας. Οι προοδευτικοί θέλουν να διατηρήσουν τα επιτεύγματα του Νιου Ντιλ και να βελτιώσουν το εθνικό σύστημα υγείας ώστε να γίνουμε μια κανονική ανεπτυγμένη χώρα που εγγυάται τη βασική υγειονομική περίθαλψη των κατοίκων της. Η Δεξιά θέλει να γυρίσει το ρολόι στη δεκαετία του 1930 αν όχι στον 19ο αιώνα.

Εχει τελειώσει η ανάπτυξη;

του Paul Krugman

ΤΟ ΒΗΜΑ – The New York Times

Ο μεγάλος όγκος των οικονομικών σχολίων που διαβάζετε στις εφημερίδες επικεντρώνεται στο βραχυπρόθεσμο: στις επιπτώσεις του «δημοσιονομικού γκρεμού» στην ανάκαμψη των ΗΠΑ, στις πιέσεις προς το ευρώ, στην τελευταία απόπειρα της Ιαπωνίας να ξεφύγει από τον αποπληθωρισμό. Αλλά τί ξέρουμε για τις προοπτικές μας για μακροπρόθεσμη ευημερία;

Οταν οι προφητείες πέφτουν έξω

του Paul Krugman

ΤΟ ΒΗΜΑ – The New York Times

Πίσω, στη δεκαετία του 1950, τρεις κοινωνικοί ψυχολόγοι μπήκαν σε μια αίρεση που προέβλεπε ότι το τέλος του κόσμου πλησιάζει. Στόχος τους ήταν να παρακολουθήσουν την αντίδραση των μελών της αίρεσης όταν ο κόσμος δεν θα τελείωνε κατά το πρόγραμμα.

Αυτό που ανακάλυψαν, και περιέγραψαν στο κλασικό βιβλίο τους «Οταν πέφτει έξω η προφητεία» είναι ότι η αδιάψευστη αποτυχία μιας προφητείας δεν οδηγεί τους πραγματικούς πιστούς – ανθρώπους που έχουν ασπαστεί μια πεποίθηση συναισθηματικά και από τις επιλογές της ζωής τους – να αλλάξουν γνώμη.

That Terrible Trillion. By Paul Krugman

http://www.nytimes.com

As you might imagine, I find myself in a lot of discussions about U.S. fiscal policy, and the budget deficit in particular. And there’s one thing I can count on in these discussions: At some point someone will announce, in dire tones, that we have a ONE TRILLION DOLLAR deficit.

No, I don’t think the people making this pronouncement realize that they sound just like Dr. Evil in the Austin Powers movies.

Anyway, we do indeed have a ONE TRILLION DOLLAR deficit, or at least we did; in fiscal 2012, which ended in September, the deficit was actually $1.089 trillion. (It will be lower this year.) The question is what lesson we should take from that figure.

What the Dr. Evil types think, and want you to think, is that the big current deficit is a sign that our fiscal position is completely unsustainable. Sometimes they argue that it means that a debt crisis is just around the corner, although they’ve been predicting that for years and it keeps not happening. (U.S. borrowing costs are near historic lows.) But more often they use the deficit to argue that we can’t afford to maintain programs like Social Security, Medicare and Medicaid. So it’s important to understand that this is completely wrong.

Robots and Robber Barons.By Paul Krugman

http://www.nytimes.com

The American economy is still, by most measures, deeply depressed. But corporate profits are at a record high. How is that possible? It’s simple: profits have surged as a share of national income, while wages and other labor compensation are down. The pie isn’t growing the way it should — but capital is doing fine by grabbing an ever-larger slice, at labor’s expense.

Wait — are we really back to talking about capital versus labor? Isn’t that an old-fashioned, almost Marxist sort of discussion, out of date in our modern information economy? Well, that’s what many people thought; for the past generation discussions of inequality have focused overwhelmingly not on capital versus labor but on distributional issues between workers, either on the gap between more- and less-educated workers or on the soaring incomes of a handful of superstars in finance and other fields. But that may be yesterday’s story.

Στις ΗΠΑ τελείωσαν οι εκλογές, όχι ο ταξικός πόλεμος

Του Paul Krugman

Πηγή:ΤΟ ΒΗΜΑ – NEW YORK TIMES

Την ημέρα των εφετινών προεδρικών εκλογών στις ΗΠΑ το διεθνές αεροδρόμιο της Βοστόνης είχε έλλειψη θέσεων πάρκινγκ. Όχι για αυτοκίνητα αλλά για ιδιωτικά τζετ. Οι μεγάλοι χρηματοδότες συνέρεαν στην πόλη για να παρευρεθούν στο επινίκιο πάρτυ τουΜιτ Ρόμνεϊ.

Όπως έγινε φανερό, ήταν εκτός πολιτικής πραγματικότητας. Όμως οι απογοητευμένοι πλουτοκράτες ήξεραν καλά ποιος ήταν με το μέρος τους. Οι εκλογές αυτές έρριξαν φως στα συμφέροντα των πολύ πλούσιων εναντίον των συμφερόντων της μεσαίας τάξης και των φτωχών.

 

Μαθήματα οικονομίας από τη δεκαετία του 1950

  ΤΟ ΒΗΜΑ – The New York Times

  Krugman Paul

Πολλοί νοσταλγούν την αθωότητα της δεκαετίας του 1950, η οποία δεν ήταν και τόσο αθώα, αλλά προσφέρει μερικά μαθήματα που ισχύουν στον 21ο αιώνα. Πάνω από όλα, η επιτυχία της μεταπολεμικής αμερικανικής οικονομίας δείχνει ότι, αντίθετα από αυτά που λέει η σημερινή συντηρητική ορθοδοξία, μπορείς να έχεις ευημερία χωρίς να χτυπάς τους εργαζομένους και να χαϊδεύεις τους πλουσίους.

The Twinkie Manifesto.By Paul Krugman

http://www.nytimes.com

The Twinkie, it turns out, was introduced way back in 1930. In our memories, however, the iconic snack will forever be identified with the 1950s, when Hostess popularized the brand by sponsoring “The Howdy Doody Show.” And the demise of Hostess has unleashed a wave of baby boomer nostalgia for a seemingly more innocent time.

Needless to say, it wasn’t really innocent. But the ’50s — the Twinkie Era — do offer lessons that remain relevant in the 21st century. Above all, the success of the postwar American economy demonstrates that, contrary to today’s conservative orthodoxy, you can have prosperity without demeaning workers and coddling the rich.

Consider the question of tax rates on the wealthy. The modern American right, and much of the alleged center, is obsessed with the notion that low tax rates at the top are essential to growth. Remember that Erskine Bowles and Alan Simpson, charged with producing a plan to curb deficits, nonetheless somehow ended up listing “lower tax rates” as a “guiding principle.”

Ζωή, θάνατος και ελλείμματα. Του Paul Krugman

http://tvxs.gr

Το πολιτικό τοπίο της Αμερικής έχει κατακλυστεί από πολλές απόψεις – ζόμπι, δηλαδή απόψεις που έχουν διαψευστεί από τα στοιχεία αλλά αρνούνται να πεθάνουν. Το πιο επικίνδυνο ζόμπι σήμερα είναι ο ισχυρισμός ότι η άνοδος του προσδόκιμου ζωής δικαιολογεί την άνοδο της ηλικίας συνταξιοδότησης και της ηλικίας των δικαιούχων στην Medicare (πρόγραμμα περίθαλψης Αμερικανών άνω των 65 ετών).

Ακόμη και μερικοί Δημοκρατικοί _ περιλαμβανομένου του προέδρου, λέγεται _ μοιάζουν ευάλωτοι στον ισχυρισμό αυτό. Όμως πρόκειται για μια σκληρή και απερίσκεπτη άποψη _ σκληρή στην περίπτωση της κοινωνικής ασφάλισης, απερίσκεπτη στην περίπτωση της Medicare.

Καμία συμφωνία με τους Ρεπουμπλικανούς

http://www.tovima.gr

Να πούμε το προφανές: οι Δημοκρατικοί πέτυχαν μια εκπληκτική νίκη. Δεν κράτησαν μόνο τον Λευκό Οίκο παρά τη συνεχιζόμενη οικονομική αναταραχή και ενώ η πλειοψηφία τους στη Γερουσία υποτίθεται ότι ήταν καταδικασμένη, αλλά κέρδισαν και τη Γερουσία με επιπλέον έδρες.

Δεν ήταν μόνο αυτό. Είχαν μεγάλα κέρδη και στις Πολιτείες. Πιο αξιοσημείωτη η Καλιφόρνια – επί καιρό σύμβολο της πολιτικής δυσλειτουργίας όταν όλα μπλοκάρουν ελλείψει κοινοβουλευτικής υπερπλειοψηφίας -, η οποία δεν ψήφισε απλώς για αυξήσεις στη φορολογία αλλά εξέλεξε – το μαντέψατε – μια Δημοκρατική υπερπλειοψηφία.

Το πραγματικό δημοψήφισμα

του Paul Krugman

TO BHMA/ The New York Times

Οι Ρεπουμπλικάνοι μπήκαν σε αυτή την προεκλογική εκστρατεία πιστεύοντας πως θα ήταν ένα δημοψήφισμα για την προεδρία Ομπάμα, και  ότι η σταθερά υψηλή ανεργία θα τους έδινε έτοιμη τη νίκη σε ασημένιο πιάτο. Όμως το σχέδιο αυτό δεν τους βγήκε – έστω κι αν ο ένας μήνας που απομένει ως τις κάλπες είναι πολύς καιρός, και το παιχνίδι τελειώνει μόνο αφού ολοκληρωθεί η καταμέτρηση των ψήφων.

Ο θρίαμβος του λάθους;

του Paul Krugman

ΤΟ ΒΗΜΑ – NEW YORK TIMES

Αυτές τις τελευταίες εβδομάδες της προεκλογικής εκστρατείας κάθε πλευρά θέλει να πιστέψετε ότι έχει τις σωστές ιδέες για να βελτιώσει την οικονομία. Η κυβέρνηση Ομπάμα κάνει λάθος σε ορισμένα πράγματα, κυρίως επειδή ήταν υπερβολικά αισιόδοξη για τις προοπτικές μιας γρήγορης ανάκαμψης. Oμως οι Ρεπουμπλικανοί κάνουν λάθος σε όλα.

Θάνατος από ιδεολογία

του Paul Krugman

ΤΟ ΒΗΜΑ – The New York Times

Ο Μιτ Ρόμνεϊ δεν βλέπει νεκρούς ανθρώπους. Αλλά αυτό συμβαίνει μόνο επειδή δεν θέλει να τους βλέπει. Αν ήθελε, θα έπρεπε να παραδεχθεί την άσχημη αλήθεια για το τί θα συμβεί αν ο ίδιος και ο Πολ Ράϊαν εφαρμόσουν το πρόγραμμά τους για την κοινωνική ασφάλιση.

Οι Ρεπουμπλικάνοι υπηρέτες των αφεντικών νιώθουν μόνο περιφρόνηση για τους εργαζομένους

Το Βήμα, The New York Times

Paul Krugman

Όλοι γνωρίζουν πια το πώς ο Μιτ Ρόμνεϊ, απευθυνόμενος σε δωρητές στη Μπόκα Ρατόν, ένιψε τας χείρας για την τύχη του μισού πληθυσμού των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής – το 47% που δεν έχει χρεωστικό υπόλοιπο στην φορολογία εισοδήματος – διακηρύσσοντας ότι «Δουλειά μου δεν είναι να ανησυχώ για αυτούς τους ανθρώπους. Ποτέ δεν θα τους πείσω ότι πρέπει να αναλάβουν οι ίδιοι την προσωπική ευθύνη για τη ζωή τους». Και πολλοί γνωρίζουν πια, ότι η πλειοψηφία αυτού του 47% δεν είναι «παράσιτα».

Το πακέτο τόνωσης του iPhone, Paul Krugman

ΤΟ ΒΗΜΑ – NEW YORK TIMES

Την Τετάρτη η Apple παρουσίασε το iPhone 5 _ τον τελευταίο τρόπο προκειμένου ο κόσμος να αποφεύγει να μιλάει ή ακόμη και να κοιτάει όποιον κάθεται δίπλα του. Αυτό όμως που με ενδιαφέρει εμένα είναι η υπόθεση ότι το iPhone 5 μπορεί να ενισχύσει την ανάπτυξη της αμερικανικής οικονομίας.

Θα γίνουν οι ΗΠΑ μία ακυβέρνητη μπανανία; Του Πωλ Κρούγκμαν

www.nytimes.com

Θυμάται κανείς τον «Νόμο για τις Αμερικανικές Θέσεις Εργασίας»; Πριν από έναν χρόνο ο πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα προσπάθησε να ενισχύσει την οικονομία με έναν συνδυασμό φοροαπαλλαγών και αυξήσεων στις δαπάνες, με στόχο τη διατήρηση θέσεων εργασίας σε πολιτειακό και τοπικό επίπεδο. Οι ανεξάρτητοι αναλυτές αντέδρασαν θετικά. Για παράδειγμα, η εταιρεία συμβούλων Macroeconomic Advisers υπολόγισε ότι ο νόμος θα προσέθετε 1,3 εκ. θέσεις εργασίας μέχρι το τέλος του 2012. Υπήρχαν καλοί λόγοι για αυτή τη θετική αντίδραση.

Πολ Ράιαν, ο «μαραθωνοδρόμος» απατεώνας της πολιτικής. Του Πολ Κρούγκμαν

www.nytimes.com

Θυμάστε την μαραθωνοδρόμο Ρόσι Ρουίς; Το 1980 ήταν η πρώτη γυναίκα που τερμάτισε στον μαραθώνιο της Βοστόνης – μόνο που όπως αποδείχθηκε στο μεγαλύτερο μέρος της κούρσας δεν είχε τρέξει αλλά είχε τρυπώσει αθόρυβα σε αυτή σχεδόν δύο χιλιόμετρα πριν από τον τερματισμό. Έκτοτε αποτελεί σύμβολο μίας ειδικής κατηγορίας απάτης, στην οποία οι άνθρωποι ζητούν τα εύσημα για κατορθώματα που δεν έχουν στην πραγματικότητα επιτύχει.

Σήμερα ο Ρεπουμπλικάνος υποψήφιος αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Πολ Ράιαν είναι η Ρόσι Ρουίς της αμερικανικής πολιτικής. Θα επρόκειτο για μία εύστοχη σύγκριση ακόμη και πριν η περίεργη ιστορία για τον μαραθώνιο του Ράιαν δει το φως της δημοσιότητας. Είναι ωστόσο μία ενδιαφέρουσα ιστορία, οπότε ας μιλήσουμε για αυτή πρώτα. Ξεκίνησε όταν ο Χιου Χιούιτ, ένας δεξιός ραδιοφωνικός παραγωγός, πήρε συνέντευξη από τον Ράιαν. Σε αυτή τη συνέντευξη, ο υποψήφιος αντιπρόεδρος κόμπασε για την καλή φυσική του κατάσταση, υποστηρίζοντας ότι είχε ολοκληρώσει μαραθώνιο σε λιγότερο από τρεις ώρες.

Εγκλωβισμένη στα χρέη των νοικοκυριών η αμερικανική οικονομία, του Πωλ Κρούγκμαν

http://www.nytimes.com

Πολλά μπορεί κανείς να επικρίνει στον τρόπο που ο πρόεδρος Ομπάμα χειρίστηκε την οικονομία. Ωστόσο, η ιστορία των τελευταίων ετών δεν οφείλεται σε σφάλματα του κ. Ομπάμα, αλλά στην ισοπεδωτική αντιπολίτευση των Ρεπουμπλικανών που έκαναν ό,τι μπορούσαν για να μπουν στον δρόμο του και αφού εμπόδισαν την εφαρμογή της πολιτικής του, ελπίζουν να μπουν στον Λευκό Οίκο κατηγορώντας τον ότι απέτυχε.

Την κατάσταση σκιαγραφεί η άρνηση που προέβαλε στη μείωση των χρεών δανειοληπτών ο διευθυντής της ομοσπονδιακής υπηρεσίας στεγαστικής πίστης, που υπήρξε στέλεχος της εποχής Μπους και δεν έχει αντικατασταθεί. Πολλοί οικονομολόγοι πιστεύουν πως το υπερβολικό χρέος των νοικοκυριών, κληροδότημα της εποχής της φούσκας, είναι ο κυριότερος παράγων που αναστέλλει την ανάκαμψη. Το υπερβολικό χρέος έχει δημιουργήσει μια κατάσταση στην οποία ο καθένας προσπαθεί να ξοδεύει λιγότερα από όσα κερδίζει. Δεδομένου ότι οι δαπάνες του ενός αποτελούν το εισόδημα του άλλου, το αποτέλεσμα είναι η ύφεση. Τι θα έπρεπε να κάνει η κυβέρνηση;

Οταν ο μπούμπουρας σταμάτησε να πετάει, του Πωλ Κρούγκμαν

http://www.nytimes.com

Την περασμένη εβδομάδα, ο Μάριο Ντράγκι, ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, διακήρυξε ότι ο οργανισμός «είναι έτοιμος να κάνει ό,τι χρειάζεται προκειμένου να περισώσει το ευρώ» – και οι αγορές άρχισαν τη γιορτή. Συγκεκριμένα το επιτόκιο δανεισμού της Ισπανίας μειώθηκε αισθητά και τα χρηματιστήρια ανά τον κόσμο πήραν την ανιούσα. Αλλά θα σωθεί πραγματικά το ευρώ; Αυτό παραμένει αμφίβολο.

Loading the climate dice,by Paul Krugman

http://www.nytimes.com

A couple of weeks ago the Northeast was in the grip of a severe heat wave. As I write this, however, it’s a fairly cool day in New Jersey, considering that it’s late July. Weather is like that; it fluctuates.

And this banal observation may be what dooms us to climate catastrophe, in two ways. On one side, the variability of temperatures from day to day and year to year makes it easy to miss, ignore or obscure the longer-term upward trend. On the other, even a fairly modest rise in average temperatures translates into a much higher frequency of extreme events — like the devastating drought now gripping America’s heartland — that do vast damage.

On the first point: Even with the best will in the world, it would be hard for most people to stay focused on the big picture in the face of short-run fluctuations. When the mercury is high and the crops are withering, everyone talks about it, and some make the connection to global warming. But let the days grow a bit cooler and the rains fall, and inevitably people’s attention turns to other matters.

Η μεγάλη ευρωπαϊκή ψευδάισθηση , του Πωλ Κρούγκμαν

Τους τελευταίους μήνες έχω διαβάσει μία σειρά από αισιόδοξες εκτιμήσεις για την προοπτική της Ευρώπης. Παραδόξως, ωστόσο, σε καμία από αυτές τις εκτιμήσεις δεν αναφέρεται πως η γερμανική φόρμουλα της ανάκαμψης μέσω της ύφεσης και του πόνου δεν έχει καμία πιθανότητα να λειτουργήσει.

Το αισιόδοξο είναι πως αυτή η αποτυχία –ιδίως μία διάλυση του ευρώ- θα είναι καταστροφή για όλους, συμπεριλαμβανομένων και των Γερμανών, και ότι αυτό το ενδεχόμενο θα ωθήσει του ευρωπαίους ηγέτες να κάνουν ο,τι χρειάζεται για να αποφευχθεί αυτό το τέλος.

Europe’s great illusion, by Paul Krugman

http://www.nytimes.com

Over the past few months I’ve read a number of optimistic assessments of the prospects for Europe. Oddly, however, none of these assessments argue that Europe’s German-dictated formula of redemption through suffering has any chance of working. Instead, the case for optimism is that failure — in particular, a breakup of the euro — would be a disaster for everyone, including the Germans, and that in the end this prospect will induce European leaders to do whatever it takes to save the situation.

Financial Times: Ένα μανιφέστο για κοινή οικονομική λογική

http://www.avgi.gr

Των Πολ Κρούγκμαν και Ρίτσαρντ Λάιαρντ*

Έχουν περάσει περισσότερα από τέσσερα χρόνια από τότε που ξεκίνησε η χρηματοπιστωτική κρίση κι οι μεγαλύτερες αναπτυγμένες οικονομίες του πλανήτη παραμένουν βαθιά σε ύφεση, σε μία σκηνή που μοιάζει πολύ με τη δεκαετία του 1930. Ο λόγος είναι απλός: στηριζόμαστε στις ίδιες ιδέες που επικράτησαν στην πολιτική κατά τη διάρκεια εκείνης της περιόδου. Ιδέες που έκτοτε έχουν διαψευσθεί και βασίζονται σε σημαντικές πλάνες ως προς τις αιτίες της κρίσης, τη φύση της και την κατάλληλη απάντηση.

The real winners, by Paul Krugman

http://www.nytimes.com

So the Supreme Court — defying many expectations — upheld the Affordable Care Act, a k a Obamacare. There will, no doubt, be many headlines declaring this a big victory for President Obama, which it is. But the real winners are ordinary Americans — people like you.

How many people are we talking about? You might say 30 million, the number of additional people the Congressional Budget Office says will have health insurance thanks to Obamacare. But that vastly understates the true number of winners because millions of other Americans — including many who oppose the act — would have been at risk of being one of those 30 million.

The Great Adbition , by Paul Krugman

http://www.nytimes.com

Among economists who know their history, the mere mention of certain years evokes shivers. For example, three years ago Christina Romer, then the head of President Obama’s Council of Economic Advisers, warned politicians not to re-enact 1937 — the year F.D.R. shifted, far too soon, from fiscal stimulus to austerity, plunging the recovering economy back into recession. Unfortunately, this advice was ignored.

Η Ελλάδα είναι πλέον χαμένη υπόθεση .Του Πωλ Κρούγκμαν

http://www.tvxs.gr

«Ξεχάστε την Ελλάδα, που λίγο ως πολύ είναι χαμένη υπόθεση. Το μέλλον της Ευρώπης θα κριθεί στην Ισπανία», εκτιμά ο Αμερικανός νομπελίστας οικονομολόγος Πολ Κρούγκαμ, προτρέποντας παράλληλα όλους να παρατηρήσουν το «πώς οι Ευρωπαίοι ηγέτες χειρίζονται την τραπεζική κρίση στην Ισπανία»Μάλιστα, ο Πολ Κρούγκμαν, αναρωτιέται, αν, με την Ελλάδα εκτός χάρτη, το ευρώ θα κατακρημνιστεί και η Ευρώπη θα διασπαστεί για μια ακόμα φορά, όπως συνέβη το 1931, όταν κανείς δεν έσωσε την Αυστρία (χώρα από τις τράπεζες της οποίας πυροδοτήθηκε εκείνη η κρίση), με τον ένα υπεύθυνο να επιρρίπτει ευθύνες στον άλλο.

Η Ελλάδα ως θύμα

Paul Krugman

Το Βήμα, The New York Times

   Από τότε που η Ελλάδα πήρε την κάτω βόλτα, ακούσαμε πολλά για όλα τα κακά των Ελλήνων. Κάποιες κατηγορίες είναι αληθινές, κάποιες λάθος – αλλά όλες χάνουν το νόημα. Ναι, υπάρχουν μεγάλες αποτυχίες στην ελληνική οικονομία, την πολιτική και χωρίς αμφιβολία την κοινωνία. Αλλά οι αποτυχίες δεν είναι αυτές που προκάλεσαν την κρίση που ταλανίζει την Ελλάδα και απειλεί να διαχυθεί σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Εγωισμοί και ανηθικότητα των κακομαθημένων παλιόπαιδων της Wall Street

Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ – The New York Times

 Του Paul Krugman

Στον απόηχο μιας καταστροφικής χρηματοπιστωτικής κρίσης, ο πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα έβαλε μπροστά κάποιες μετριοπαθείς, και προφανώς αναγκαίες ρυθμίσεις: πρότεινε να καταργηθούν μερικές εξοργιστικές φοροαπαλλαγές, και είπε ότι το ιστορικό του Ρεπουμπλικανού αντιπάλου του Μιτ Ρόμνεϊ, που αγόραζε και έκλεινε επιχειρήσεις, συχνά απολύοντας εργαζομένους και πετσοκόβοντας τις συντάξεις τους, δεν τον καθιστά τον πιο κατάλληλο άνθρωπο για να διοικήσει την οικονομία της Αμερικής.

Η Αποκάλυψη πλησιάζει

Του Paul Krugman

Πηγή: Το Βήμα-New York Times

Αίφνης, εύκολα διαπιστώνουμε ότι το ευρώ _ αυτό το μεγαλοπρεπές, ατελές πείραμα νομισματικής ένωσης χωρίς πολιτική ένωση _ μπορεί να διαλυθεί. Δεν μιλάμε για μακροχρόνια προοπτική. Θα μπορούσε να καταρρεύσει με εκπληκτική ταχύτητα, σε διάστημα μηνών. Και το κόστος, τόσο οικονομικό όσο και πολιτικό, θα είναι τεράστιο.

Αυτό δεν είναι απαραίτητο να συμβεί. Το ευρώ (ή τουλάχιστον το μεγαλύτερο μέρος του) θα μπορούσε να σωθεί. Προϋπόθεση όμως είναι οι ευρωπαίοι ηγέτες, ιδίως στη Γερμανία και στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ), να αρχίσουν να ενεργούν πολύ διαφορετικά απ’ ότι τα τελευταία χρόνια. Πρέπει να σταματήσουν να ηθικολογούν και να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα. Να σταματήσουν να κωλυσιεργούν και, για μια φορά, να προκαταλάβουν τα γεγονότα.

Να γιατί βάζουμε κανόνες στις τράπεζες

Paul Krugman

Το Βήμα, The New York Times

Ένας από τους ήρωες της κλασικής ταινίας του 1939 «Ταχυδρομική Άμαξα» είναι ο τραπεζίτης Γκέιτγουντ που δίνει διάλεξη στο «αιχμάλωτο» ακροατήριό του για τα κακά της «μεγάλης κυβέρνησης», ειδικά της ρύθμισης των τραπεζών – «Λες και εμείς οι τραπεζίτες δεν γνωρίζουμε πώς να διοικήσουμε τις τράπεζές μας!» αναφωνεί. Στη συνέχεια της ταινίας μαθαίνουμε ότι ο Γκέιτγουντ φεύγει από την πόλη με μία τσάντα γεμάτη χρήματα που είχε αρπάξει.

Φταίει η ίδια η λιτότητα και όχι το αν εφαρμόστηκε σωστά

ΤΟ ΒΗΜΑ – NEW YORK TIMES

Η τελευταία προσπάθεια για να δικαιολογηθεί η απόλυτη αποτυχία της λιτότητας είναι ο ισχυρισμός ότι οι ευρωπαϊκές χώρες δεν εφάρμοσαν τελικά την λιτότητα. Ο ισχυρισμός αυτός προέρχεται κυρίως από τους συνήθεις υπόπτους -εκείνους, για παράδειγμα, που κατηγορούν τον Ομπάμα ότι προωθεί τεράστιο σχέδιο επέκτασης του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων επειδή η εταιρεία δημοσκοπήσεων Census έκανε μερικές προσλήψεις. Πρέπει όμως να πω ότι οι αντιδράσεις υπήρξαν εντυπωσιακά αδύναμες -ακόμη και ορισμένοι που θα έπρεπε να γνώριζαν καλύτερα υποστηρίζουν ότι ίσως δεν εφαρμόστηκαν αρκετές περικοπές. Ναι, εφαρμόστηκαν.

Dangers of National Unity

Paul Krugman

http://www.nytimes.com

A thought on the Greek election results: what we’re seeing there is the danger of getting all the Very Serious People together in a national unity government when the Very Serious People are, in fact, all wrong about what needs to be done.

Backing up a minute: I don’t think you want to read European elections in terms of any particular ideological tide. This is very much a Larry Bartels world in which voters toss out incumbents and reward insurgents if the economy is bad, never mind the specifics of their platforms. Hollande’s victory in France is no more a harbinger of a general leftward shift than Rajoy’s victory in Spain a little while ago heralded a general rightward shift; these are just the “outs” benefiting from the fact that they aren’t in, and the economy stinks.

Η κατασπατάληση των μυαλών μας

 του Paul Krugman

Το Βήμα, The New York Times

Στην Ισπανία, το ποσοστό ανεργίας μεταξύ των νέων εργαζομένων κάτω των 25 ετών ξεπερνά το 50%. Στην Ιρλανδία περίπου ο ένας στους τρεις νέους είναι άνεργος. Εδώ, στην Αμερική η ανεργία μεταξύ των νέων είναι «μόνο» 16,5%, το οποίο είναι επίσης τρομακτικό ποσοστό – αλλά τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι χειρότερα. Και σίγουρα, πολλοί πολιτικοί κάνουν ό, τι μπορούν για να γίνουν όντως χειρότερα.

Η οικονομική αυτοκτονία της Ευρώπης

Paul Krugman

ΤΟ ΒΗΜΑ/ The New York Times

Tο Σάββατο οι Times έγραψαν για ένα φαινόμενο που διευρύνεται στην Ευρώπη: τις «αυτοκτονίες λόγω οικονομικής κρίσης», αυτοκτονίες από απελπισία λόγω ανεργίας ή επιχειρηματικής αποτυχίας. Ήταν ένα πολύ συγκινητικό δημοσίευμα. Όμως είμαι βέβαιος πως δεν ήμουν ο μοναδικός αναγνώστης, ιδίως μεταξύ των οικονομολόγων, που αναρωτήθηκε μήπως οι αυτοκτονίες δεν περιορίζονται σε ατομικό επίπεδο, αλλά σε ολόκληρη την ήπειρο, καθώς οι Ευρωπαίοι ηγέτες μοιάζουν αποφασισμένοι να οδηγήσουν το σύνολο της Ευρώπης στην οικονομική αυτοκτονία.

Europe’s Economic Suicide

http://www.nytimes.com

On Saturday The Times reported on an apparently growing phenomenon in Europe: “suicide by economic crisis,”people taking their own lives in despair over unemployment and business failure. It was a heartbreaking story. But I’m sure I wasn’t the only reader, especially among economists, wondering if the larger story isn’t so much about individuals as about the apparent determination of European leaders to commit economic suicide for the Continent as a whole.

Το μωρόπιστο κέντρο

Paul Krugman

ΤΟ ΒΗΜΑ/ The New York Times 

Λοιπόν, μπορεί κανείς να μιλήσει για «φαινόμενο Πολ Ράιαν»;

   Προφανώς αναφέρομαι στο φαινόμενο, όχι στον άνδρα. Ο κ. Ράιαν, πρόεδρος της Επιτροπής Προϋπολογισμού της Βουλής των Αντιπροσώπων, και βασικός συντάκτης των δύο τελευταίων προτάσεων προϋπολογισμού των Ρεπουμπλικάνων στο Κογκρέσο, δεν είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρων από μόνος του. Πρόκειται για τυπικό, οικόσιτο δείγμα Ρεπουμπλικάνου εξτρεμιστή, ένας πιστός οπαδός της Άιν Ραντ που πιστεύει πως η απάντηση σε όλα τα προβλήματα είναι η περικοπή φόρων από τους πλουσίους και υπηρεσιών από τους φτωχούς και την μεσαία τάξη.

Τα οικονομικά της απάτης

http://www.tovima.gr

Paul Krugman

ΤΟ ΒΗΜΑ/The New York Times 

Το κύριο κακό συμβάν της περασμένης εβδομάδας ήταν φυσικά η ακρόαση του Ανώτατου Δικαστηρίου για την μεταρρύθμιση του κλάδου υγείας. Κατά την διάρκεια αυτής της ακρόασης έγινε σαφές πως αρκετοί από τους δικαστές, ίσως και η πλειοψηφία τους, παραμένουν πολιτικά πλάσματα, καθώς εμφανίζονται πρόθυμοι να υιοθετήσουν κάθε επιχείρημα, όσο παράλογο κι αν είναι, που εξυπηρετεί τα συμφέροντα των Ρεπουμπλικάνων.

Ομως δεν πρέπει να επιτρέψουμε στα γεγονότα του δικαστηρίου να επισκιάσουν εντελώς ένα άλλο, σχεδόν εξίσου δυσάρεστο θέαμα. Την Πέμπτη, οι Ρεπουμπλικάνοι πέρασαν από την Βουλή των Αντιπροσώπων έναν προϋπολογισμό- απάτη, που σίγουρα είναι ο πιο απατηλός στην αμερικανική ιστορία.

Ζήτω η μεταρρύθμιση του κλάδου υγείας!

Paul Krugman

ΤΟ ΒΗΜΑ /The New York Times

Λένε πως μπορείς να κρίνεις την αξία ενός άντρα από την ποιότητα των εχθρών του. Αν η ίδια αρχή ισχύει και για τα νομοθετήματα, τότε ο Νόμος για την Προσιτή Περίθαλψη (Affordable Care Act ή ACA) – που υπογράφηκε πριν δύο χρόνια, αλλά στο μεγαλύτερο μέρος του δεν έχει ακόμη εφαρμοστεί – αξίζει τις υψηλότερες τιμές.

Η άγνοια είναι δύναμη

Paul Krugman

Το Βήμα, The New York Times

Eνας τομέας στον οποίο οι Αμερικανοί υπήρξαμε πάντα μοναδικοί ήταν η υποστήριξή μας προς το εκπαιδευτικό σύστημα. Πρωτοστατήσαμε στην παγκόσμια πρωτοβάθμια εκπαίδευση, έπειτα το «κίνημα του γυμνασίου» μας έκανε το πρώτο έθνος που ενστερνίστηκε την καθολική δευτεροβάθμια εκπαίδευση.

Και μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η κρατική βοήθεια, συμπεριλαμβανομένου του «G.I. Bill» για τη δωρεάν εισαγωγή των βετεράνων πολεμιστών στις σχολές, και μία τεράστια επέκταση στη χρηματοδότηση των δημόσιων πανεπιστημίων, βοήθησε μεγάλο αριθμό Αμερικανών να αποκτήσουν πανεπιστημιακό πτυχίο.

Τι μας διδάσκει η Ελλάδα.

Paul Krugman

ΤΟ ΒΗΜΑ/ The New York Times

Λοιπόν, η Ελλάδα προχώρησε και επισήμως σε στάση πληρωμών προς τους ιδιώτες πιστωτές της. Ήταν μια «συντεταγμένη» χρεοκοπία, προϊόν διαπραγμάτευσης και όχι μιας απλής ανακοίνωσης, που νομίζω πως είναι καλό πράγμα. Ωστόσο η ιστορία δεν τελειώνει εδώ. Ακόμη και μετά από αυτή την ελάφρυνση του χρέους της, η Ελλάδα – όπως και άλλα ευρωπαϊκά κράτη που είναι υποχρεωμένα να επιβάλουν πρόσθετα μέτρα λιτότητας εν μέσω οικονομικής ύφεσης – μοιάζει καταδικασμένη να υποφέρει για πολλά χρόνια ακόμη.

Οι Πολιτείες της Yφεσης

του Paul Krugman

ΤΟ ΒΗΜΑ/The New York Times

Οι οικονομικές ειδήσεις μοιάζουν εσχάτως να βελτιώνονται. Μετά όμως από τόσες άκυρες εκκινήσεις, θα ήταν ανόητο εκ μέρους μας να πιστέψουμε ότι όλα πάνε καλά. Σε κάθε περίπτωση, η ανάκαμψη που παρατηρείται παραμένει πολύ αργή, σε σχέση με παλαιότερες ιστορικές περιόδους.

Υπάρχουν πολλοί λόγοι γι’ αυτή την βραδύτητα, με βασικότερο τα πολύ υψηλά επίπεδα χρέους που σηκώνουν τα νοικοκυριά, σαν «κληρονομιά» της φούσκας των ακινήτων. Όμως ένας σημαντικός παράγων πίσω από την συνεχιζόμενη οικονομική αδυναμία μας είναι σίγουρα το γεγονός ότι η Αμερική πράττει ακριβώς όσα δεν θα έπρεπε να κάνει, βάσει τόσο της οικονομικής θεωρίας όσο και των ιστορικών παραδειγμάτων: κόβει τις δαπάνες της εν μέσω μιας οικονομικής κρίσης.

Τέσσερις Ρεπουμπλικανοί δημοσιονομικοί απατεώνες

του Paul Krugman

ΤΟ ΒΗΜΑ/ The New York Times 

Ο Μιτ Ρόμνι είναι πολύ ανήσυχος για τα ελλείμματα του προϋπολογισμού των ΗΠΑ. Η μάλλον έτσι λέει: του αρέσει να προειδοποιεί πως τα ελλείμματα του προέδρου Ομπάμα οδηγούν την Αμερική σε μια «κατάρρευση τύπου Ελλάδας». Αν είναι έτσι, τότε γιατί ο κ. Ρόμνι μας προσφέρει μια συνταγή για τους επόμενους προϋπολογισμούς που θα οδηγήσει σε πολύ μεγαλύτερο χρέος και ελλείμματα από ότι η αντίστοιχη πρόταση της κυβέρνησης Ομπάμα;

Που «πονάει» η Ευρώπη;

Λισαβόνα, Πορτογαλία

ΤΟ ΒΗΜΑ/ The New York Times

Η κατάσταση είναι τρομακτική εδώ [στην Πορτογαλία], καθώς το ποσοστό της ανεργίας ξεπερνά το 13%. Τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα στην Ελλάδα, την Ιρλανδία, ακόμη και την Ισπανία, και η Ευρώπη ως σύνολο μοιάζει να γλιστρά πίσω στην ύφεση.

Η Ευρώπη υποφέρει χωρίς κανένα όφελος

του Paul Krugman

ΤΟ ΒΗΜΑ – The New York Times

Την περασμένη εβδομάδα, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή επιβεβαίωσε αυτό που υποπτεύονταν οι πάντες: οι οικονομίες τις οποίες επιβλέπει συρρικνώνονται, δεν αναπτύσσονται. Δεν πρόκειται ακόμη μια μια επίσημη ύφεση, αλλά το μόνο πραγματικό ερώτημα είναι πόσο βαθιά θα είναι η κάμψη.

Και αυτή η κάμψη πλήττει έθνη που δεν συνήλθαν ποτέ από την τελευταία ύφεση. Παρά τα προβλήματα των ΗΠΑ, το αμερικανικό ΑΕΠ ξεπέρασε τελικά τα προ της κρίσεως επίπεδα, κάτι που δεν συνέβη στην Ευρώπη. Και κάποια έθνη υποφέρουν τόσο όσο στη Μεγάλη Υφεση: η Ελλάδα και η Ιρλανδία είχαν διψήφια μείωση στην παραγωγή, ενώ το ποσοστό της ανεργίας στην Ισπανία έφτασε στο 23%.

Το χρήμα είναι το πρόβλημα στις ΗΠΑ και όχι οι ηθικές αξίες

του Paul Krugman

ΤΟ ΒΗΜΑ – NEW YORK TIMES

Οι ανισότητες απασχολούν εσχάτως τη δημόσια συζήτηση στις ΗΠΑ. Τις προέβαλε το κίνημα Occupy Wall Street ενώ το Κογκρέσο παρείχε απτά στοιχεία για το άνοιγμα της ψαλίδας στα εισοδήματα πλούσιων και φτωχών Αμερικανών. Και ο μύθος της αταξικής κοινωνίας ξεσκεπάστηκε: ανάμεσα στις πλούσιες χώρες, η Αμερική ξεχωρίζει ως εκείνη όπου η οικονομική και η κοινωνική θέση είναι πιθανότερο να αποκτηθούν κληρονομικά.

Τα πράγματα δεν είναι Ο.Κ.

του Paul Krugman

ΤΟ ΒΗΜΑ – The New York Times

Σε έναν καλύτερο κόσμο – συγκεκριμένα, σε έναν κόσμο με μια καλύτερη πολιτική ελίτ – μια έκθεση για τη μείωση της ανεργίας θα ήταν λόγος για γιορτή. Στον κόσμο στον οποίο πραγματικά κατοικούμε, όμως, κάθε αχτίδα φωτός συνοδεύεται από ένα σύννεφο. Η έκθεση της περασμένης Παρασκευής για την ανεργία στις ΗΠΑ ήταν, όντως, πολύ καλύτερη από όσο αναμενόταν, και έχει κάνει πολλούς Αμερικανούς, εμού συμπεριλαμβανομένου, πιο αισιόδοξους.

Ο Ρόμνι πραγματικά δεν ενδιαφέρεται

του Paul Krugman

TO BHMA – THE NEW YORK TIMES

Αν είσαι φτωχός Αμερικανός πολίτης, ο Μιτ Ρόμνι έχει ένα μήνυμα για σένα: δεν καταλαβαίνει τον πόνο σου. Στις αρχές της εβδομάδας, ο κ. Ρόμνι είπε σε έναν έκπληκτο δημοσιογράφο του CNN που του έπαιρνε συνέντευξη ότι «δεν ενδιαφέρεται για τον φτωχό Αμερικάνο, γιατί γι’ αυτους έχουμε έναν μηχανισμό ασφαλείας».

Αντιμέτωπος με την κριτική, ο υποψήφιος για το προεδρικό χρίσμα των Ρεπουμπλικανών ισχυρίστηκε πως δεν εννοούσε αυτό που πίστεψαν πολλοί, αλλά τα λόγια του παρερμηνεύτηκαν. Ωστόσο, εννοούσε αυτό που ειπε καθότι πριν μερικές μέρες ο ίδιος ο κ. Ρόμνι ειχε αρνηθεί πως τα προγράμματα φροντίδας των φτωχών στα οποία σήμερα αναφέρεται παρείχαν κάποια σημαντική βοήθεια σε αυτή τη κατηγορία πληθυσμού.

Ζούμε το φιάσκο του δόγματος της λιτότητας

του Paul Krugman

Το Βήμα, The New York Times

Την περασμένη εβδομάδα το Εθνικό Ινστιτούτο Οικονομικής και Κοινωνικής Έρευνας, μία βρετανική δεξαμενή σκέψης, δημοσίευσε μία αναπάντεχη γραφική παράσταση συγκρίνοντας την τρέχουσα ύφεση με προηγούμενες υφέσεις και ανακάμψεις. Αποδεικνύεται ότι βάσει ενός σημαντικού δείκτη – εκείνου που καταγράφει τις αλλαγές στο πραγματικό ΑΕΠ από την αρχή της ύφεσης – η Βρετανία τα πάει χειρότερα τώρα σε σχέση με την περίοδο της Μεγάλης Ύφεσης προπολεμικά.

Δουλειές, δουλειές και αυτοκίνητα

του Paul Krugman

Το Βήμα, The New York Times

Ο Μιτς Ντάνιελς, ο πρώην επικεφαλής προϋπολογισμού του Μπους που τώρα είναι κυβερνήτης της Ιντιάνα, απάντησε εκ μέρους των Ρεπουμπλικάνων στην ομιλία για την Κατάσταση του Έθνους του προέδρου Ομπάμα. Η απόδοσή του ήταν, λοιπόν, βαρετή. Αλλά είπε κάτι που έδωσε τροφή για σκέψη – και εννοώ με τον χειρότερο τρόπο.

Είναι απλό: φορολογήστε την κορυφή

του Paul Krugman

ΤΟ ΒΗΜΑ/ The New York Times

Πείτε με περίεργο, αλλά στ΄ αλήθεια απολαμβάνω το ξεγύμνωμα του Μιτ Ρόμνι, καθώς χορεύει τον Χορό των Επτά Πέπλων.

Το τελετουργικό «στριπ-τιζ» του υποψήφιου για το προεδρικό χρίσμα των Ρεπουμπλικανών, αν δεν το έχετε προσέξει, είναι οι φόροι – οι δικοί του φόροι. Αν και η δημοσιοποίηση των φορολογικών δηλώσεων είναι συνήθης πρακτική για όλους τους πολιτικούς στις ΗΠΑ, ο κ.Ρόμνι δεν την ακολούθησε ποτέ, και μάλιστα προσπάθησε να μπλοκάρει το όλο θέμα, ακόμη και μετά την κάθοδο του στην προεδρική κούρσα. Μετά, όταν πιέστηκε, ομολόγησε ότι πιθανότατα πληρώνει μόλις το 15% των εισοδημάτων του σε φόρους, αφήνοντας να εννοηθεί ότι ίσως αποκαλύψει μελλοντικά την δήλωση του γiα το 2011.

Τι απέγινε το όνειρο του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ;

 Paul Krugman

ΤΟ ΒΗΜΑ – ΤΗΕ ΝΕW YORK TIMES

«Έχω ένα όνειρο», διακήρυσσε ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, σε μια ομιλία που δεν έχει χάσει καθόλου τη δύναμή της να εμπνέει. Ένα μέρος αυτού του ονείρου έχει γίνει πραγματικότητα. Όταν ο Κινγκ μιλούσε το καλοκαίρι του 1963, η Αμερική ήταν ένα κράτος που στερούσε βασικά δικαιώματα από εκατομμύρια πολίτες του, απλώς επειδή το δέρμα τους είχε λάθος χρώμα. Σήμερα ο ρατσισμός, δεν είναι πλέον ενσωματωμένος στη νομοθεσία. Και ενώ επ’ουδενί δεν έχει εξαλειφθεί από τις καρδιές των ανθρώπων, η λαβή του είναι πολύ πιο αδύναμη από ό,τι ήταν.

O Κέινς είχε δίκιο (και για την Ιρλανδία)…

http://www.tovima.gr

του Paul Krugman

«Η ανάπτυξη, όχι η ύφεση, είναι η σωστή στιγµή για λιτότητα». Αυτά έλεγε ο Τζον Μέιναρντ Κέινς το 1937, καθώς ο πρόεδρος Φραγκλίνος Ρούζβελτ ήταν στη διαδικασία να τον δικαιώσει προσπαθώντας να ισοσκελίσει τον προϋπολογισµό πολύ γρήγορα και βυθίζοντας την αµερικανική οικονοµία – που µέχρι εκείνη τη στιγµή ανέκαµπτε σταθερά – σε βαθιά ύφεση. ∆υστυχώς, στα τέλη της δεκαετίας του 2010 και στις αρχές του 2011 οι πολιτικοί στο µεγαλύτερο τµήµα του δυτικού κόσµου πίστεψαν ότι ξέρουν καλύτερα και ότι θα πρέπει να επικεντρωθούν στα ελλείµµατα – και όχι στις θέσεις εργασίας – παρ’ ότι οι περισσότερες οικονοµίες µόλις είχαν αρχίσει να δίνουν ενδείξεις ανάκαµψης µετά την κρίση. Ετσι, αντιδρώντας βάσει των αντικεϊνσιανών απόψεών τους κατέληξαν να αποδείξουν και πάλι πόσο δίκιο είχε ο Κέινς.

Κανείς δεν καταλαβαίνει το χρέος

του Paul Krugman

Το Βήμα, The New York Times

Το 2011, όπως και το 2010, η Αμερική γνώριζε ανάκαμψη στους οικονομικούς της δείκτες αλλά συνέχιζε να πλήττεται από καταστροφικά υψηλή ανεργία. Και στο μεγαλύτερο μέρος του 2011, όπως και του 2010, οι συζητήσεις στην Ουάσιγκτον αφορούσαν σε κάτι άλλο: το κατ’ ισχυρισμό επείγον θέμα της μείωσης του ελλείμματος. Αυτή η ατυχής εστίαση λέει πολλά για τον πολιτικό μας πολιτισμό και συγκεκριμένα για το πόσο αποκομμένο είναι το Κογκρέσο από τα δεινά του καθημερινού Αμερικανού.

Θα «σκάσει» η οικονομία της Κίνας;

του Paul Krugman

ΤΟ ΒΗΜΑ/ The New York Times

Σκεφτείτε την ακόλουθη εικόνα: σε κάποια χώρα, η πρόσφατη οικονομική ανάπτυξη έχει βασιστεί σε μια τεράστια άνθηση του κατασκευαστικού κλάδου, που τροφοδοτείται από τις συνεχώς αυξανόμενες τιμές των ακινήτων, και παρουσιάζει τα κλασικά γνωρίσματα μιας φούσκας. Υπήρξε ραγδαία μεγέθυνση και στα δάνεια – με μεγάλο μέρος αυτής της αύξησης των πιστώσεων να πραγματοποιείται όχι μέσω των παραδοσιακών στεγαστικών δανείων, αλλά μέσω από ανεξέλεγκτα «σκιώδη» τραπεζικά προϊόντα («shadow banking») -που δεν εποπτεύονται από την κυβέρνηση, ούτε καλύπτονται από κυβερνητικές εγγυήσεις. Τώρα η φούσκα σκάει – και υπάρχουν πραγματικοί λόγοι να φοβάται κανείς την έλευση μιας χρηματοπιστωτικής και οικονομικής κρίσης.

Όλοι οι Γκόρντον Γκέκο των Ρεπουμπλικάνων

του Paul Krugman

ΤΟ ΒΗΜΑ/ The New York Times

Σχεδόν ένα τέταρτο του αιώνα έχει περάσει από την κυκλοφορία της ταινίας «Wall Street», αλλά το φιλμ μοιάζει σήμερα πιο επίκαιρο παρά ποτέ. Τα φαρισαϊκά «κατεβατά» των μεγιστάνων του χρηματιστηρίου που αποκηρύσσουν τον πρόεδρο Ομπάμα μπορούν όλα να διαβαστούν σαν παραλλαγές της περίφημης ομιλίας του «πρωταγωνιστή» της ταινίας, Γκόρντον Γκέκο, που έλεγε πως η «απληστία είναι καλό πράγμα» – ενώ τα παράπονα του κινήματος «Καταλάβετε την Wall Street» θυμίζουν άλλες ατάκες του Γκέκο: «Δεν δημιουργώ τίποτα. Αποκτώ», λέει σε ένα σημείο. Σε ένα άλλο, ρωτά τον προστατευόμενο του: «Τώρα δεν είσαι πια τόσο αφελής ώστε να νομίζεις ότι ζεις σε μια δημοκρατία, έτσι δεν είναι, φιλαράκο»;

Φέρτε μας τους άσχετους να κυβερνήσουν την Αμερική!

του Paul Krugman

ΤΟ ΒΗΜΑ/ The New York Times

Υπάρχουν δύο κρίσιμα σημεία που πρέπει οπωσδήποτε να καταλάβετε για την τρέχουσα πολιτική στις Ηνωμένες Πολιτείες. Πρώτον, με δεδομένη την ζοφερή ακόμη οικονομική κατάσταση, το 2012 θα έπρεπε κανονικά να είναι η χρονιά του ρεπουμπλικανικού θριάμβου. Δεύτερον, το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα μπορεί τελικά να καταφέρει να χάσει μια εκ πρώτης όψεως «δική του» αναμέτρηση, διότι ο παραιτηθείς από την διεκδίκηση του χρίσματος, λόγω καταγγελιών για «ροζ» σκάνδαλα, Χέρμαν Κέιν, δεν μας προέκυψε κατά λάθος.

Σκοτώνοντας το ευρώ

του Paul Krugman

ΤΟ ΒΗΜΑ /The New York Times

Μπορεί να σωθεί το ευρώ; Πριν από λίγο καιρό μας έλεγαν ότι το χειρότερο πιθανό αποτέλεσμα θα ήταν μια ελληνική στάση πληρωμών. Τώρα όμως μια πολύ ευρύτερη καταστροφή μοιάζει εξαιρετικά πιθανή.

   Είναι αλήθεια ότι η πίεση των αγορών μειώθηκε κάπως την Τετάρτη, μετά από τη θεαματική ανακοίνωση των κεντρικών τραπεζών για την επέκταση των πιστωτικών γραμμών τους (η οποία στην πραγματικότητα δεν αλλάζει τίποτε). Αλλά ακόμη και οι πιο αισιόδοξοι βλέπουν πλέον πως η Ευρώπη οδηγείται σε νέα ύφεση, ενώ οι απαισιόδοξοι προειδοποιούν ότι το ευρώ ίσως γίνει το επίκεντρο μιας ακόμη παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης.

Ναι «είμαστε το 99%» αλλά οι σούπερ-πλούσιοι είναι μόλις το ένα τοις χιλίοις!

http://www.tovima.gr

του Paul Krugman

TO BHMA – NEW YORK TIMES

Το «Είμαστε το 99%» είναι ένα εξαιρετικό σύνθημα. Διατυπώνει σωστά το πρόβλημα ως «η μεσαία τάξη εναντίον της ελίτ» (αντίθετα προς το «η μεσαία τάξη εναντίον των φτωχών»). Επίσης πηγαίνει παραπέρα από την ευρέως διαδεδομένη αλλά λανθασμένη άποψη ότι η αυξανόμενη ανισότητα έχει να κάνει κυρίως με το ότι οι πιο μορφωμένοι τα πάνε καλύτερα από τους λιγότερο μορφωμένους. Οι μεγάλοι κερδισμένοι σήμερα είναι μια χούφτα σούπερ-πλούσιων και όχι οι απόφοιτοι πανεπιστημίου γενικώς.

Τεχνοκράτες βαρετοί, ευρω-ρομαντικοί και απάνθρωποι

του Paul Krugman

ΤΟ ΒΗΜΑ – The New York Times

   Υπάρχει μια λέξη που την ακούω συνεχώς τις τελευταίες ημέρες: «τεχνοκράτης». Μερικές φορές την χρησιμοποιούν περιφρονητικά – οι δημιουργοί του ευρώ, μας λένε, ήταν τεχνοκράτες που απέτυχαν να λάβουν υπ’ όψιν ανθρώπινους και πολιτισμικούς παράγοντες. Αλλες φορές την χρησιμοποιούν εγκωμιαστικά: οι άρτι ορκισθέντες πρωθυπουργοί της Ελλάδας και της Ιταλίας περιγράφονται ως τεχνοκράτες που θα αρθούν υπεράνω της πολιτικής και θα κάνουν ό,τι πρέπει να γίνει.

Οταν η αποτυχία είναι καλό πράγμα

του Paul Krugman

ΤΟ ΒΗΜΑ/ The New York Times

Τι είναι αυτό στον ουρανό; Είναι πουλί; Είναι αεροπλάνο; Oχι, είναι μια γαλοπούλα που πετά! Είναι η «υπέρ-επιτροπή»!

Ως την ερχόμενη Τετάρτη η αποκαλούμενη υπερ-επιτροπή, μια δικομματική ομάδα νομοθετών, υποτίθεται πως θα καταλήξει σε συμφωνία για τους τρόπους μείωσης των μελλοντικών ελλειμμάτων των ΗΠΑ. Αν αποκλείσουμε την πιθανότητα ενός κακοποιού θαύματος – θα εξηγήσω αργότερα τι εννοώ με το «κακοποιό» – αυτοί οι άνθρωποι θα αποτύχουν να τηρήσουν την προθεσμία.

Αν τα νέα σας εκπλήσσουν, ίσως δεν δίνετε την αναγκαία προσοχή στα γεγονότα. Αν πάλι νιώθετε άσχημα για την αποτυχία, μάλλον κάνετε λάθος: σε αυτή την περίπτωση η αποτυχία είναι καλό πράγμα.

Οι θρύλοι της αποτυχίας

του Paul Krugman

ΤΟ ΒΗΜΑ/ The New York Times

Ιδού πώς τελειώνει το ευρώ – όχι με «μπαμ», αλλά με «μπούνγκα- μπούνγκα». Πριν από λίγο καιρό, οι ευρωπαίοι ηγέτες επέμεναν πως η Ελλάδα μπορεί και πρέπει να παραμείνει οπωσδήποτε στο ευρώ, αποπληρώνοντας τα χρέη της στο ακέραιο. Τώρα, με την Ιταλία να πέφτει στον γκρεμό, είναι δύσκολο να δει κανείς πώς το ευρώ μπορεί να επιβιώσει.

Κρούγκμαν: Η ΕΚΤ πρέπει να αυξήσει τις αγορές ομολόγων

Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) πρέπει να δείξει ότι είναι έτοιμη να αγοράσει περισσότερα κρατικά ομόλογα για να βοηθήσει την ευρωζώνη να ξεπεράσει την κρίση χρέους, δήλωσε ο οικονομολόγος Πολ Κρούγκμαν, σε συνέντευξή του που θα δημοσιευθεί αύριο στη γερμανική εφημερίδα Handelsblatt.

«Η ΕΚΤ πρέπει να στείλει ένα σαφές μήνυμα: ‘αγοράζουμε όσο είναι αναγκαίο’, προκειμένου να αποφευχθεί μία κατάρρευση της ζώνης του ευρώ, της οποίας το κόστος θα είναι πολύ μεγαλύτερο» δήλωσε ο βραβευμένος με Νόμπελ Οικονομίας Κρούγκμαν.

Ο κ. Κρούγκμαν εκτίμησε ότι οι πληθωριστικοί κίνδυνοι μιας τέτοιας πολιτικής μπορούν να ελεγχθούν. «Δεν είμαστε αντιμέτωποι με τον γερμανικό υπερπληθωρισμό του 1923» σημείωσε, προσθέτοντας ότι «σε τέτοιες ακραίες καταστάσεις, σπάμε τους κανόνες».

Πηγή: Ημερησία Online

Να πού βγαίνει ο ήλιος…

του Paul Krugman

ΤΟ ΒΗΜΑ – The New York Times

   Η επιστήμη των υπολογιστών και τα πράγματα που μπορείς να κάνεις με τα κομπιούτερ, κυριάρχησαν επί δεκαετίες στην ιστορία της τεχνολογίας, στην κοινή γνώμη, και σε έναν μεγάλο βαθμό στην πραγματικότητα. Ο νόμος του Μουρ – σύμφωνα με τον οποίον, η τιμή της επεξεργαστικής ισχύος των υπολογιστών μειώνεται κατά 50% κάθε 18 μήνες – παρήγαγε ένα όλο και πιο ευρύ φάσμα εφαρμογών, από τα φαξ μέχρι το Facebook.

   Η κυριαρχία μας στον υλικό κόσμο, από την άλλη πλευρά, έχει προχωρήσει με πολύ πιο αργούς ρυθμούς. Οι πηγές της ενέργειας είναι σχεδόν ίδιες με αυτές που είχαμε πριν από μια γενιά.

Η συσσώρευση πλούτου εχθρός της δημοκρατίας, του Paul Krugman

ΤΟ ΒΗΜΑ/ The New York Times

Η οικονομική και κοινωνική ανισότητα στις ΗΠΑ επέστρεψε στην ειδησεογραφία, χάρη κυρίως στο κίνημα «Καταλάβετε την Wall Street», αλλά και το ανεξάρτητο Γραφείο Προϋπολογισμού του αμερικανικού Κογκρέσου. Και ξέρετε τι σημαίνει αυτό: ήρθε η ώρα να επιστρατευτούν οι επαγγελματίες της θολούρας!

   Οποιοσδήποτε έχει παρακολουθήσει το θέμα ξέρει τι εννοώ. Όποτε απειλείται να έρθουν στο επίκεντρο της προσοχής οι αυξανόμενες εισοδηματικές ανισότητες, μια αξιόπιστη ομάδα υπερασπιστών προσπαθούν να επαναφέρουν την θολούρα. Δεξαμενές σκέψης παρουσιάζουν εκθέσεις σύμφωνα με τις οποίες η ανισότητα στην πραγματικότητα δεν αυξάνεται ή και να αυξάνεται δεν έχει σημασία. Ειδικοί προσπαθούν να εξωραΐσουν το φαινόμενο, υποστηρίζοντας πως το χάσμα δεν εντοπίζεται στην πραγματικότητα ανάμεσα σε λίγους πλούσιους και σε όλους τους υπόλοιπους, αλλά μεταξύ των «εκπαιδευμένων» και των λιγότερο εκπαιδευμένων.

Βόμβες, γέφυρες και θέσεις εργασίας

του Paul Krugman

ΤΟ ΒΗΜΑ – ΤΗΕ ΝΕW YORK TIMES

Πριν από μερικά χρόνια, το μέλος της Βουλής των Αντιπροσώπων Μπάρνι Φρανκ εφηύρε μια εύστοχη φράση για πολλούς συναδέλφους του: «εξοπλισμένοι Κεϊνσιανοί», ορίζοντας εκείνους που πιστεύουν ότι «η κυβέρνηση δεν δημιουργεί θέσεις εργασίας όταν χρηματοδοτεί την κατασκευή γεφυρών ή μια σημαντική έρευνα ή εκπαιδεύει εκ νέου τους εργαζομένους, αλλά όταν κατασκευάζει αεροπλάνα που ποτέ δεν πρόκειται να χρησιμοποιηθούν στην μάχη, τότε πρόκειται φυσικά για οικονομική σωτηρία».

Οι καταστροφικές ασυνέπειες της ευρωπαϊκής οικονομικής πολιτικής

του Paul Krugman

ΤΟ ΒΗΜΑ – THE NEW YORK TIMES

Αν δεν ήταν τόσο τραγική, η τρέχουσα ευρωπαϊκή κρίση θα ήταν αστεία, με μια αίσθηση μαύρου χιούμορ. Καθώς το ένα σχέδιο διάσωσης καταρρέει μετά το άλλο, οι Πολύ Σοβαροί Άνθρωποι της Ευρώπης – που είναι, αν αυτό είναι δυνατό, πιο πομπώδεις και αυτάρεσκοι από τους αμερικανούς ομολόγους τους- συνεχίζουν να εμφανίζονται ολοένα και πιο γελοίοι.

Ρεπουμπλικανοί: το κόμμα της μόλυνσης

http://www.tovima.gr

του Paul Krugman

Τον περασμένο μήνα ο πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα παρουσίασε επιτέλους ένα σοβαρό πακέτο τόνωσης της οικονομίας – το οποίο υπολείπεται αυτού που θα ήθελα να δω, όμως αποτελεί ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση.

Οπως ήταν αναμενόμενο, οι Ρεπουμπλικανοί το μπλοκάρισαν. Το νέο σχέδιο όμως, σε συνδυασμό με τις διαδηλώσεις για την κατάληψη της Γουόλ Στριτ, επηρέασαν τη δημόσια συζήτηση. Αίφνης επικεντρωνόμαστε σε αυτό που θα έπρεπε να μας απασχολεί εδώ και καιρό: στις θέσεις εργασίας.

Η Γουόλ Στριτ χάνει την ασυλία της

ΤΟ ΒΗΜΑ – The New York Times

Paul Krugman

Καθώς το κίνημα κατάληψης της Γουόλ Στριτ συνεχίζει να μεγαλώνει, η αντίδραση από τους στόχους του κινήματος αρχίζει σιγά-σιγά να αλλάζει: η περιφρονητική απόρριψη έχει αντικατασταθεί από κλαψούρισμα. Οι σύγχρονοι άρχοντες του χρηματοπιστωτικού συστήματος βλέπουν τους διαδηλωτές και ρωτάνε «Μα, δεν καταλαβαίνουν τί έχουμε κάνει για την οικονομία των ΗΠΑ;».

Τα οικονομικά της κουνελότρυπας

TO BHMA/ The New York Times 

Paul Krugman

Διαβάζοντας την απομαγνητοφώνηση του πρόσφατου ρεπουμπλικανικού «ντιμπέιτ» για την οικονομία νιώθει κανείς σαν να πέφτει σε μια κουνελότρυπα – εάν, τουλάχιστον, παρακολουθεί τα οικονομικά γεγονότα των τελευταίων ετών. Βρίσκεσαι ξαφνικά σε έναν φανταστικό κόσμο, όπου τίποτε δεν μοιάζει με όσα συμβαίνουν στην πραγματική ζωή.

Και, καθώς η οικονομική πολιτική πρέπει να διατηρεί την επαφή της με τον κόσμο στον οποίο ζούμε, και όχι με τον φανταστικό κόσμο των Ρεπουμπλικάνων, η προοπτική πως ένας από αυτούς τους ανθρώπους μπορεί να είναι ο επόμενος πρόεδρος μου φαίνεται, ειλικρινά, τρομακτική.

Ο πανικός των πλουτοκρατών

http://www.tovima.gr

του  Paul Krugman

Μένει να δούμε αν οι διαδηλώσεις του κινήματος κατάληψης της Γουόλ Στριτ θα αλλάξουν την κατεύθυνση της Αμερικής. Και όμως, οι διαδηλώσεις έχουν ήδη προκαλέσει μια αξιοσημείωτα υστερική αντίδραση από την Γουόλ Στριτ, από τους υπερ-πλουσίους γενικώς, και από πολιτικούς και γκουρού που υπηρετούν αξιόπιστα τα συμφέροντα του πλουσιότερου εκατοστού του 1%.

Γιατί υποστηρίζω τους διαδηλωτές της Γουόλ Στριτ

του Paul Krugman

ΤΟ ΒΗΜΑ – NEW YORK TIMES

Κάτι συμβαίνει εδώ. Τι ακριβώς δεν είναι σαφές όμως μπορεί, επιτέλους, να δούμε την άνοδο ενός λαϊκού κινήματος το οποίο, αντίθετα προς το Κόμμα του Τσαγιού, είναι οργισμένο με τους σωστούς ανθρώπους.

Οταν ξέσπασαν οι διαδηλώσεις για την Κατάληψη της Γουόλ Στριτ πριν από τρεις εβδομάδες, τα περισσότερα ειδησεογραφικά μέσα χλεύαζαν όταν καταδέχονταν να αναφερθούν σε αυτές. Για παράδειγμα, το Εθνικό Δημόσιο Ραδιόφωνο δεν τις είχε καλύψει καθόλου ως την ένατη μέρα.

Η Κίνα πρέπει να λογοδοτήσει

Paul Krugman

To ΒΗΜΑ/ The New York Times

Η τραγική κατάσταση της παγκόσμιας οικονομίας είναι αποτέλεσμα καταστροφικών ενεργειών από πολλούς παίκτες. Το γεγονός όμως ότι πολλοί συμπεριφέρθηκαν άσχημα, δεν πρέπει να μας σταματήσει από τον καταλογισμό ευθυνών σε ορισμένους εξ αυτών.

Αβάσιμος φόβος

http://www.tovima.gr

Paul Krugman

«Tο Βήμα» – «Νew York Τimes»

Τα καλά νέα: Αφού περάσαμε έναν χρόνο να μιλάμε για ελλείμματα, ελλείμματα, ελλείμματα, ενώ θα έπρεπε να μιλάμε για δουλειές, δουλειές, δουλειές, αρχίσαμε επιτέλους να συζητάμε το σωστό θέμα.

Τα άσχημα νέα: οι Ρεπουμπλικανοί, με τη βοήθεια και την κάλυψη πολλών συντηρητικών διανοουμένων, είναι κολλημένοι σε μια άποψη περί του τι εμποδίζει τη δημιουργία θέσεων εργασίας, η οποία συνάδει με τις προκαταλήψεις τους και εξυπηρετεί τα συμφέροντα των πλούσιων υποστηριχτών τους αλλά δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα.

Ταξίδι θανάτου στην ευρωζώνη

του Paul Krugman

ΤΟ ΒΗΜΑ – The New York Times

Είναι δυνατόν να νιώθεις τρόμο και ταυτόχρονα ανία; Ετσι νιώθω για τις διαπραγματεύσεις που γίνονται τώρα για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης στην Ευρώπη, και υποπτεύομαι ότι και άλλοι παρατηρητές συμμερίζονται το συναίσθημα.

Από τη μία πλευρά, η κατάσταση της Ευρώπης είναι πραγματικά, πραγματικά τρομακτική: με χώρες που αντιπροσωπεύουν το ένα τρίτο της οικονομίας της ευρωζώνης υπό κερδοσκοπική επίθεση, απειλείται η ίδια η ύπαρξη του ενιαίου νομίσματος – και μια κατάρρευση του ευρώ θα μπορούσε να προκαλέσει τεράστια ζημιά στον κόσμο.

Αλλο το κοινωνικό συμβόλαιο, άλλο ο ταξικός πόλεμος

http://www.tovima.gr

Αυτή την εβδομάδα, ο πρόεδρος Ομπάμα είπε το προφανές: ότι οι πλούσιοι Aμερικανοί, πολλοί από τους οποίους πληρώνουν πολύ λίγους φόρους, θα πρέπει να επωμιστούν μέρος του κόστους για τη μείωση του μακροπρόθεσμου ελλείμματος στον προϋπολογισμό των ΗΠΑ. Και Ρεπουμπλικάνοι, όπως ο βουλευτής Πολ Ράϊαν, αντέδρασαν με κραυγές για «ταξικό πόλεμο».

Φυσικά δεν πρόκειται για τίποτε τέτοιο. Αντιθέτως, είναι οι άνθρωποι σαν τον κ. Ράϊαν θέλουν να εξαιρέσουν τους πολύ πλούσιους από το βάρος της ευθύνης για την δημοσιονομική μας βιωσιμότητα, που κάνουν ταξικό πόλεμο.

Είναι χρήσιμο εδώ να ξέρουμε τί συμβαίνει με τα εισοδήματα τις τελευταίες τρεις δεκαετίες. Λεπτομερείς εκτιμήσεις από το Γραφείο Προϋπολογισμού του Κογκρέσου – που φτάνουν μέχρι το 2005 αλλά η βασική εικόνα δεν έχει αλλάξει – δείχνουν ότι ανάμεσα στο 1979 και το 2005 το εισόδημα των αμερικανικών οικογενειών της μεσαίας κλίμακας στη διανομή του εισοδήματος αυξήθηκε κατά 21%.

Η θεραπεία της αφαίμαξης σκοτώνει την οικονομία

http://tvxs.gr

του Paul Krugman

Και η λιτότητα είναι πραγματική. Στην Ευρώπη, κράτη όπως η Ελλάδα και η Ιρλανδία έχουν επιβάλει άγριες περικοπές, την ώρα που και πιο ισχυρά έθνη έχουν επιβάλει τα δικά τους, πιο μετριοπαθή προγράμματα λιτότητας. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, η ομοσπονδιακή και οι πολιτειακές κυβερνήσεις έχουν περικόψει τους προϋπολογισμούς, έτσι ώστε συνολικά έχουμε de facto οδηγηθεί προς μια λιτότητα όχι τόσο διαφορετική από της Ευρώπης.

Ελεύθερος να πεθάνεις

http://www.tovima.gr

Paul Krugman

Πίσω στο 1980, ακριβώς όταν η Αμερική έκανε την πολιτική της στροφή προς τη Δεξιά, ο Μίλτον Φρίντμαν «δάνεισε» τη φωνή του στην αλλαγή μέσα από την διάσημη τηλεοπτική εκπομπή «Free to Choose» («Είσαι ελεύθερος να διαλέξεις»). Από επεισόδιο σε επεισόδιο, ο προσηνής οικονομολόγος ταύτισε την ελεύθερη οικονομία με την προσωπική επιλογή και δύναμη, ως ένα ελπιδοφόρο όραμα που θα απηχούσε και θα ενίσχυε ο Ρόναλντ Ρίγκαν.

Μια άψογη καταστροφή

του Paul Krugman

ΤΟ ΒΗΜΑ – ΤΗΕ NEW YORK TIMES

Την Πέμπτη ο Ζαν Κλοντ Τρισέ, πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (Ε.Κ.Τ.), έχασε την ψυχραιμία του. Απαντώντας σε ερώτηση σχετικά με το κατά πόσο η Ε.Κ.Τ. έχει καταντήσει μια «προβληματική» τράπεζα, επειδή αγοράζει ομόλογα καταχρεωμένων κρατών, ο κ. Τρισέ επέμεινε, σε υψηλούς τόνους, πως η στάση της ΕΚΤ ως προστάτιδας της σταθερότητα των τιμών υπήρξε «άψογη, άψογη!».

Όντως ήταν «άψογη»: αυτός είναι και ο λόγος που το ευρώ κινδυνεύει με κατάρρευση.

Ο οικονομικός αναβρασμός στην Ευρώπη δεν είναι πλέον αποκλειστικό πρόβλημα μικρών, περιφερειακών οικονομιών όπως η Ελλάδα. Αυτό που συμβαίνει τώρα είναι μια ολομέτωπη επίθεση των αγορών σε πολύ μεγαλύτερες οικονομίες όπως η Ισπανία και η Ιταλία. Στο σημείο αυτό, τα κράτη που βρίσκονται σε οικονομική κρίση αντιπροσωπεύουν το εν τρίτο του συνολικού ΑΕΠ της ζώνης του ευρώ, πράγμα που σημαίνει πως η ύπαρξη του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος εξακολουθεί να απειλείται.

O μοιραίος αντιπερισπασμός

http://www.tovima.gr

του PAUL KRUGMAN

Την Παρασκευή βρέθηκαν δύο αριθμοί που έκαναν οποιονδήποτε στην Ουάσινγκτον να αναρωτιέται: «Θεέ μου, τί κάναμε;»

Ο ένας από αυτούς τους αριθμούς ήταν το μηδέν, ο αριθμός των θέσεων εργασίας που δημιουργήθηκαν τον Αύγουστο. Ο άλλος ήταν το δύο, το ποσοστό του επιτοκίου για τα αμερικανικά ομόλογα δεκαετίας, χαμηλότερο από ποτέ άλλοτε. Μαζί, οι δύο αριθμοί αυτοί φωνάζουν το μέγεθος της ανησυχίας των αμερικανών πολιτικών για την οικονομική κατάσταση της χώρας, και το βαθμό της ζημιάς που προκάλεσαν.

Το θαύμα (που δεν έγινε) στο Τέξας

Paul Krugman

TO BHMA/ The New York Times

Όπως ήταν αναμενόμενο, ο Ρικ Πέρι, ο κυβερνήτης του Τέξας, ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του για την προεδρία των ΗΠΑ. Και γνωρίζουμε ήδη σε τι θα βασιστεί η καμπάνια του: στην πίστη στα θαύματα.

Κάποια από αυτά τα θαύματα σίγουρα θα αφορούν πράγματα που πιθανόν να έχετε ήδη διαβάσει στη Βίβλο. Αν όμως κερδίσει το χρίσμα των Ρεπουμπλικάνων, η καμπάνια του θα επικεντρωθεί πιθανότατα σε ένα πιο κοσμικό θέμα: το υποτιθέμενο οικονομικό θαύμα στο Τέξας που, όπως συχνά λέγεται, βγήκε σχεδόν αλώβητο από τη Μεγάλη Ύφεση του 2008 χάρη στη συντηρητική οικονομική πολιτική που ακολούθησε. Και ο κ. Πέρι θα ισχυριστεί ότι μπορεί να αποκαταστήσει την ευημερία στην Αμερική εφαρμόζοντας την ίδια πολιτική σε εθνικό επίπεδο.

Η «απαγωγή» της κρίσης

http://www.tovima.gr

PAUL KRUGMAN

Μήπως η αναστάτωση στις αγορές σας προκαλεί φόβο; Ε λοιπόν, θα έπρεπε. Είναι ξεκάθαρο πως η οικονομική κρίση που ξέσπασε το 2008 δεν έχει σε καμιά περίπτωση τερματιστεί.

Υπάρχει όμως κι άλλο ένα συναίσθημα που θα έπρεπε να νιώθετε: ο θυμός. Γιατί αυτό που παρακολουθούμε σήμερα είναι αυτό που συμβαίνει όταν οι άνθρωποι που διαθέτουν επιρροή εκμεταλλεύονται μια κρίση, αντί να προσπαθούν να την επιλύσουν.

Paul Krugman: H μεταδοτική ασθένεια των κακών ιδεών

Paul Krugman

ΤΟ ΒΗΜΑ – The New York Times

Για να καταλάβετε τον σάλο για την απόφαση του οίκου αξιολόγησης Standard & Poor’s να υποβαθμίσει το κυβερνητικό χρέος των ΗΠΑ, πρέπει να έχετε στο νου σας δύο φαινομενικώς (αλλά όχι στην πραγματικότητα) αντιφατικά ζητήματα. Το πρώτο είναι ότι η Αμερική δεν είναι πλέον η σταθερή, αξιόπιστη χώρα που ήταν κάποτε. Το δεύτερο είναι ότι ο ίδιος ο οίκος S. & P. έχει ακόμη μικρότερη αξιοπιστία απ΄ όση έχει η Αμερική. Είναι το τελευταίο σημείο στο οποίο θα έπρεπε να στραφούμε για μια ορθή κρίση σχετικά με τις προοπτικές του έθνους μας.

Η παράδοση του προέδρου Ομπάμα, καταστροφική για την οικονομία

http://news.kathimerini.gr

Του Paul Krugman / The New York Times

Εχει δρομολογηθεί η συμφωνία για την αύξηση του ορίου δανεισμού. Αν προχωρήσει, πολλοί αρθρογράφοι θα πουν πως αποφύγαμε την καταστροφή. Αλλά θα κάνουν λάθος.

Η συμφωνία δεν αποτελεί καταστροφή μόνον για τον πρόεδρο Ομπάμα και το κόμμα του. Θα πλήξει την ήδη αποδυναμωμένη οικονομία, πιθανόν να επιδεινώσει το μακροχρόνιο έλλειμμα της Αμερικής και -το χειρότερο- θα αποδείξει πως ο ωμός εκβιασμός αποδίδει, με αποτέλεσμα να υποβιβασθεί η Αμερική σε Δημοκρατία της Μπανανίας.

Η εξουσία των Ραντιέρηδων

 Του Πωλ Κρούγκμαν, 

TO BHMA/ The New York Times, 11.6.11

Συνειδητά ή όχι, οι πολιτικές ηγεσίες εξυπηρετούν σχεδόν αποκλειστικά τα συμφέροντα των ραντιέρηδων, των πάσης φύσεως εισοδηματιών – αυτών που κερδίζουν πολλά χρήματα από τους τόκους των δανείων που παραχώρησαν παλαιότερα, συχνά ακρίτως, αλλά οι οποίοι σήμερα προστατεύονται από κάθε ζημία, την οποία καλούνται να πληρώσουν όλοι οι υπόλοιποι. Αυτό βεβαίως δεν το παραδέχεται ανοιχτά κανείς. Τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούν οι επαΐοντες ενάντια σε κάθε μορφή βοήθειας προς τους ανέργους έχουν σχεδόν πάντα να κάνουν με το οικονομικό ρίσκο: «Αν κάνετε οτιδήποτε για να δημιουργήσετε νέες θέσεις εργασίας τα επιτόκια δανεισμού και ο πληθωρισμός θα εκτοξευθούν στα ύψη», λένε. Όμως αυτά τα ρίσκα δεν αποκτούν ποτέ σάρκα και οστά: τόσο τα επιτόκια όσο και ο πληθωρισμός (με εξαίρεση την τιμή του πετρελαίου, που διαμορφώνεται από τις διεθνείς αγορές και γεγονότα και όχι από την αμερικανική πολιτική) παραμένουν ιδιαίτερα χαμηλά.

Για την κρίση φταίνε οι πολιτικοί, όχι οι πολίτες

Άρθρο του Paul Krugman στους New York Times, που μεταφράστηκε από την εφημερίδα Το Βήμα.

Αυτό που ακούω όλο και πιο συχνά από μέλη της πολιτικής ελίτ – αυτοδιορισμένους σοφούς, αξιωματούχους και γκουρού της οικονομίας – είναι ο ισχυρισμός ότι φταίει κυρίως το κοινό. Η ιδέα είναι ότι βρεθήκαμε σε αυτό το χάλι επειδή οι ψηφοφόροι ήθελαν παροχές χωρίς αντάλλαγμα, και πολιτικοί χωρίς πυγμή τούς έκαναν το ανόητο χατίρι.