Δύσκολοι καιροί για πολιτικές υποταγής

Νίκος Απ. Παπανδρέου

Είναι αναμφίβολα παρακινδυνευμένο να κάνει κανείς προβλέψεις αυτή την ώρα για την άμεση (και μάλλον προσωρινή) έκβαση της μάχης των γερακιών της Ευρωζώνης με την Κύπρο. Ακόμη περισσότερο που υπάρχουν σαφείς γεωπολιτικές διαστάσεις με την εμπλοκή της Ρωσίας τόσο στο θέμα των καταθέσεων όσο και σ’ αυτό των υδρογονανθράκων. Μία πιθανή έκβαση είναι ένας συμβιβασμός όπου όλοι οι εμπλεκόμενοι κάτι θα δώσουν και κάτι θα πάρουν.

Ωστόσο τα γεγονότα των τελευταίων ημερών έχουν αξία σημείου αναφοράς ως προς τις εξελίξεις, τουλάχιστον σε μεσοπρόθεσμη και μακροπρόθεσμη κλίμακα. Εκπέμπουν δε δύο σημαντικά μηνύματα.

1. Όπως έχει ήδη τονιστεί και μάλιστα από χείλη όχι μόνο αριστερά και Συριζαϊκά, το ελληνικό κυβερνητικό κατεστημένο, γαντζωμένο στις γνήσιες ραγιαδικές καταβολές του, αρνείται να αντιληφθεί πως η διαπραγμάτευση είναι το θεμέλιο για να πορευτεί κανείς στο Ευρωπαϊκό πεδίο. Ακόμη και στις τωρινές εξαιρετικά δυσμενείς συνθήκες. Ιδιαίτερα στις τωρινές εξαιρετικά δυσμενείς συνθήκες. Η στάση των Κυπρίων βουλευτών, που άκουσαν τη φωνή των πολιτών, εξασφάλισε το αυτονόητο της διαπραγμάτευσης. Ταυτόχρονα έδειξε πως η ισορροπία μεταξύ κυβέρνησης και εθνικής αντιπροσωπείας λειτούργησε στην αδελφή μας χώρα και έπαιξε σημαντικό ρόλο στη κατεύθυνση της διασφάλισης των συμφερόντων του νησιού. Η αντιπαραβολή με τη λειτουργία θεσμών και εκπροσώπων τους στην Ελλάδα μιλάει μόνη της και είναι εξόχως διδακτική και τραγική συνάμα. Ιδιαίτερα τραγική για την ελληνική κυβέρνηση, όπως αποτυπώθηκε στα πρόσωπα του πρωθυπουργού και του υπουργού των οικονομικών, μετά το eurogroup.

2. Με τη στήριξη της πλήρους, χωρίς όρους, υποταγής της ελληνικής κυβέρνησης, το θράσος και οι εκβιασμοί των τροϊκανών έρχονται σε ευθεία αντίθεση με τα θεμέλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης και Ιδέας. Σαν συνέπεια εγείρονται αντίστοιχα συναισθήματα απέχθειας από την πλευρά των αδυνάτων της ηπείρου μας. Είναι πολύ δύσκολο αυτά τα συναισθήματα να μην στοχεύουν και την ίδια την ύπαρξη της Ένωσης και την Ευρωζώνη. Όμως με μια δεύτερη ματιά, η άλλη Ευρώπη, αυτή που οραματίζεται η Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ και διαρκώς διευρυνόμενες δυνάμεις στην ήπειρο, δεν είναι μία ουτοπία. Όταν στις διαδηλώσεις βλέπουμε τους Έλληνες να φωνάζουν “είμαστε όλοι Κύπριοι”, τους Ισπανούς και Γάλλους να λένε “είμαστε όλοι Έλληνες”, όταν διαβάζουμε για την απήχηση του ΣΥΡΙΖΑ στα υπαρκτά ανοιχτά (και όχι μόνο αριστερά) αυτιά της Ευρώπης, συμπεραίνουμε πως η άλλη Ευρώπη υπάρχει και αρνείται την υποταγή. Ενάντια στη ροή της πολιτικής και κοινωνικής επίθεσης του αποθρασυμένου συσσωρευμένου κεφαλαίου, τα πολύτιμα ψήγματα της Ευρώπης που θέλουμε συσσωματώνονται σιγά-σιγά και προσβλέπουμε κάποια στιγμή να υπερβούν την κρίσιμη μάζα που θα αλλάξει τα πράγματα. Η αριστερή ευρωπαϊκή προοπτική χρειάζεται τώρα παρά ποτέ τη στήριξή μας.