Ο διευθυντής Εξωτερικών Υποθέσεων του ΔΝΤ Τζέρι Ράις ομολογεί χωρίς ενδοιασμούς ότι ήταν λαθεμένες οι αρχικές εκτιμήσεις του οργανισμού για το πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής στην Ελλάδα. Παρ’ όλη την έκπληξη που φέρεται να προκάλεσε σε ορισμένους κύκλους και πολιτικές δυνάμεις η συγκεκριμένη «αποκάλυψη», οικονομικοί αναλυτές χαρακτηρίζουν παλιό, ανώδυνο και ενδεχομένως ολίγον πονηρό το περιβόητο λάθος.Όπως εξηγούσε και ο χρηματιστηριακός αναλυτής Πάνος Παναγιώτου τον περασμένο Μάιο, με άρθρο στο tvxs.gr υπό τον τίτλο «ΔΝΤ εναντίον ΔΝΤ για τη λιτότητα», το Ταμείο αναγνώριζε από νωρίς ότι «η λιτότητα πληγώνει κυρίως τις πιο ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες, προκαλεί αύξηση της μακροπρόθεσμης ανεργίας και τελικά μπορεί να προκαλέσει πολύ μεγαλύτερες βλάβες απ’ ότι οφέλη σε μία οικονομία, οι οποίες μάλιστα αυξάνονται όσο αυξάνεται η σκληρότητα των μέτρων».
Προχθές, ο διευθυντής Εξωτερικών Υποθέσεων του ΔΝΤ Τζέρι Ράις επιβεβαίωσε πρόσφατη έκθεση του επικεφαλής οικονομολόγου του ΔΝΤ Ολιβιέ Μπλανσάρ η οποία επισήμαινε την αναποτελεσματικότητα των μέτρων λιτότητας σε χώρες της Ευρωζώνης όπως η Ελλάδα.
Σε αυτό το πλαίσιο, το ΔΝΤ ομολογεί πως το 2010 δεν είχαν συνυπολογιστεί επαρκώς «η επίπτωση των μέτρων δημοσιονομικής προσαρμογής στη συρρίκνωση της οικονομικής δραστηριότητας αλλά και η πολιτική κρίση η οποία επηρέασε την κατάσταση στην Ελλάδα και καθυστέρησε την υλοποίηση των διαρθρωτικών αλλαγών». Συμπληρώνει βέβαια πως «κινήθηκε γρήγορα, όταν διαπιστώθηκε πως οι συνθήκες ήταν διαφορετικές από τις αρχικές εκτιμήσεις», χωρίς όμως έως σήμερα να γίνονται αντιληπτά τα αποτελέσματα αυτής της άμεσης αντίδρασης.
Οικονομικοί αναλυτές παρατηρούν ότι η συζήτηση περί αναποτελεσματικότητας των μέτρων λιτότητας στην Ευρωζώνη, η οποία περιστράφηκε γύρω από την Ελλάδα, άνοιξε για τα καλά από το ΔΝΤ λίγο πριν από τα περασμένα Χριστούγεννα, γεγονός το οποίο σύμφωνα με τις ίδιες εκτιμήσεις αποσκοπούσε στο να κατευθύνει τη συζήτηση για το «γκρεμό του χρέους» στις ΗΠΑ και ειδικότερα να ενισχύσει τις θέσεις του Μπάρακ Ομπάμα για τη δημοσιονομική «συνταγή» την οποία όφειλε να υιοθετήσει η Ουάσιγκτον.
Παράλληλα, ενδεχομένως η χαρακτηριστική ευκολία με την οποία το ΔΝΤ ομολογεί το λάθος του στην Ελλάδα να οφείλεται και στην τακτική άσκησης πίεσης στο Βερολίνο για περαιτέρω «κούρεμα» του ελληνικού δημόσιου χρέους. Άλλωστε, η θεωρία σύμφωνα με την οποία «όποιος έχει το μαχαίρι, έχει και το καρπούζι» πιθανώς να ενθαρρύνει το ΔΝΤ να αναγνωρίζει τα όποια συνειδητά ή ασυνείδητα λάθη του, υπό την έννοια ότι η Ελλάδα εξακολουθεί να βρίσκεται σε τόσο δυσχερή θέση (οικονομικής εξάρτησης), ώστε επί της ουσίας να μεταθέτει στο απώτερο μέλλον τις όποιες αξιώσεις από το ΔΝΤ.
Υπό αυτό το πρίσμα θα μπορούσε κανείς να εξετάσει και το αίτημα το οποίο διατύπωσε χθες από τη θέση του κυβερνητικού εταίρου η ΔΗΜΑΡ: «Το ΔΝΤ οφείλει να κοστολογήσει με ακρίβεια τις συνέπειες από τη λανθασμένη επιλογή του έτσι ώστε και αυτές να αποτελούν κρίσιμο μέγεθος στις επόμενες διαπραγματεύσεις για την εκτέλεση του μεσοπρόθεσμου προγράμματος και την πορεία της οικονομίας».
Σημειωτέον, την ίδια πρόταση είχε διατυπώσει από τον Οκτώβριο ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Παναγιώτης Κουρουμπλής, ο οποίος χθες επανήλθε: «Η κυβέρνηση αντί να διεκδικήσει, σε αντιστάθμιση των ζημιών που έχει υποστεί η χώρα εξαιτίας των λαθών του ΔΝΤ, ένα ισόποσο αναπτυξιακό πρόγραμμα που θα διοχετευθεί στην πραγματική οικονομία, συνεχίζει τη μονόπλευρη επιβάρυνση των μεσαίων και χαμηλών στρωμάτων με περικοπές συντάξεων και υπερφορολόγηση της ακίνητης περιουσίας, αφήνοντας προκλητικά στο απυρόβλητο τη φοροδιαφυγή, τη φοροκλοπή και τη φοροαποφυγή των ημετέρων».
Σε κάθε περίπτωση, το ΔΝΤ υιοθέτησε επιλογές σύμφωνα με τις οποίες το 1 ευρώ περικοπής έφερε 1,8 ευρώ ύφεσης. Συγχρόνως, οι Βρυξέλλες υπό την προτροπή του Βερολίνου επέλεξαν για την Ελλάδα πρώτα τη δημοσιονομική εξυγίανση και έπειτα την ανάπτυξη, παρά το γεγονός ότι το ΔΝΤ είχε – κατά τα άλλα – εισηγηθεί πρώτα δέσμευση για δημοσιονομική εξυγίανση, έπειτα ανάπτυξη και ύστερα εξυγίανση.
EcoLeft 
Σχολιάστε