Με την εκτίμηση ότι τα υψηλά ποσοστά αποχής, λευκού και άκυρου “είναι η ηρεμία προ της καταιγίδας”, ο Αλέξης Μητρόπουλος προτάσσει την ανάγκη η αριστερά να μη χάσει οριστικά την ευκαιρία και να προχωρήσει άμεσα σε πρωτοβουλίες για τη συγκρότηση ενός ευρέος, κοινωνικοπολιτικού μετώπου. Μιλώντας στην “Α” για πρώτη φορά μετά τις αυτοδιοικητικές εκλογές, ο Αλ. Μητρόπουλος χαρακτηρίζει “αξιοπρεπές” το ποσοστό του Συνδυασμού, προσθέτοντας βέβαια ότι “όλοι αναμέναμε μεγαλύτερο” ενώ εκφράζει τον φόβο του για το ενδεχόμενο οι πολίτες να στραφούν «στη θαλπωρή τού μοναχικού δρόμου». Και τονίζει: “Όπως ήρθαν τα πράγματα, μόνο με αριστερό-κοινωνικό κυβερνητικό πρόγραμμα της ενωμένης αριστεράς μπορεί να υπάρξει θετική επαναδραστηριοποίηση του λαού”.
Στις περιπτώσεις μεγάλης αποχής ή απόρριψης, ευνοούνται μόνο οι κομματικοί μηχανισμοί, που έχουν τη δυνατότητα να επιστρατεύουν τα μέλη και τα στελέχη τους. Το αποτέλεσμα τούτου δεν νομιμοποιεί δημοκρατικά την κυβέρνηση για τα μέτρα που έλαβε και τα άλλα χειρότερα που έρχονται.
* Αιφνιδιαστήκατε από το αποτέλεσμα των εκλογών στον α’ γύρο;
Το τελευταίο δεκαπενθήμερο φαινόταν μια συνολική και πολύμορφη απόρριψη της διαδικασίας. Δεν αιφνιδιάστηκα, αλλά όλοι αναμέναμε μεγαλύτερο ποσοστό. Τα εκβιαστικά διλήμματα που έθεσε ο πρωθυπουργός, η κατάσταση στον ΣΥΡΙΖΑ, ο πολυκερματισμός του αριστερού χώρου και η διαφαινόμενη μεγάλη αποχή δημιούργησαν μια δυναμική που υπερφαλάγγισε τα πολλά θετικά του συνδυασμού μας. Τελικά, το αποτέλεσμα ήταν αξιοπρεπές, αφού συγκεντρώσαμε περίπου το ίδιο ποσοστό με τον ενιαίο ΣΥΡΙΖΑ των εκλογών του 2009.
* Πού αποδίδετε τα υψηλά ποσοστά αποχής, λευκού και άκυρου; Γιατί δεν κατόρθωσε ο δικός σας συνδυασμός να εκφράσει ένα μέρος αυτής της δυσαρέσκειας;
Οι λόγοι της αποχής συρρέουν, με διαφορετική όμως προέχουσα αιτία για κάθε κατηγορία. Όλων, όμως, υπορρέει η αίσθηση του περιττού τής πολιτικής διαδικασίας. Η συγκρότηση πολλών ψηφοδελτίων από τον χώρο της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής αριστεράς, που δυστυχώς συνοδευόταν από ανέξοδες λοιδορίες και υπονομεύσεις που με εξέπληξαν, δεν επέτρεψε σε καμιά εκδοχή να γίνει υποδοχέας της λαϊκής δυσαρέσκειας. Μητρόπουλος, Αλαβάνος, Ψαριανός, Χάγιος, αλλά ακόμη και ο Δημαράς, αντλούσαν από την ίδια δεξαμενή. Παρά την επιμονή μου, η ριζοσπαστική και ανανεωτική αριστερά έχασε τη μοναδική ευκαιρία να είναι ο πραγματικός νικητής και να αναπτύξει σοβαρούς δεσμούς με τους πολίτες του ευρύτερου σοσιαλιστικού χώρου.
* Πού αποδίδετε την επιτυχία του ψηφοδελτίου Δημαρά;
Στο ότι εμφανίστηκε ανεξάρτητο, με ελαφρά αντιμνημονιακή χροιά, χωρίς πίστωση σε κάποιο κόμμα. Όταν μου πρότεινε συνεργασία, γνωστοποιώντας μου και δημοσκοπήσεις ότι κερδίζαμε μαζί την Περιφέρεια, οι σοσιαλιστικοί σύλλογοι και εγώ αρνηθήκαμε, επειδή θέλαμε σαφή αντιμνημονιακό λόγο και απροσχημάτιστη καταδίκη των μέτρων απορρύθμισης του κοινωνικού κράτους. Επιπλέον, αρνηθήκαμε και τη διεύρυνση με προσωπικότητες της συντηρητικής παράταξης.
* Με τα αποτελέσματα του δεύτερου γύρου η κυβέρνηση προσπάθησε να διορθώσει τις εντυπώσεις. Πιστεύετε ότι πήρε ανάσα για να εφαρμόσει τα σκληρά μέτρα του Μνημονίου;
Αν το επικοινωνιακό μήνυμα διαμορφώνει τους όρους της επιτυχίας, τότε ναι. Μετανεωτερικές αισθητικές και «εκπλήξεις» την ευνοούν. Λίγοι ασχολούνται με το ότι οι κ.κ. Καμίνης, Μπουτάρης, Σγουρός κ.λπ. εξελέγησαν με λιγότερο από το 17% του τοπικού εκλογικού σώματος. Στις περιπτώσεις μεγάλης αποχής ή απόρριψης, ευνοούνται μόνο οι κομματικοί μηχανισμοί, που έχουν τη δυνατότητα να επιστρατεύουν τα μέλη και τα στελέχη τους. Το αποτέλεσμα τούτου δεν νομιμοποιεί δημοκρατικά την κυβέρνηση για τα μέτρα που έλαβε και τα άλλα χειρότερα που έρχονται. Απεναντίας! Απονομιμοποιούν την κυρίαρχη πολιτική λειτουργία. Το πρόβλημα είναι μεγάλο και βαθύ.
* Δημοσιεύματα σας εμφανίζουν να συνομιλείτε με τον Γιάννη Δημαρά, ακόμα και για την ίδρυση νέου κόμματος. Πώς τα σχολιάζετε;
Δεν συνομίλησα μετεκλογικά, παρά μόνο μία φορά στις αρχές Σεπτεμβρίου όπως προείπα. Σε όλες τις πολιτικές μου κινήσεις πρώτιστο κριτήριο είναι η κατά το δυνατόν διατήρηση της ιδεολογικής ευκρίνειας, προσαρμοσμένης στις ανάγκες των καιρών. Έτσι θα πορευτώ και τα επόμενα χρόνια, αφού, «τύχη αγαθή», δεν έγινα επαγγελματίας πολιτικός. Πορεύομαι με τις αρχές και το ήθος που μου εμφύσησε η αναγκαιότητα της ιδεολογικής αξιοπρέπειας και η αίσθηση ματαιότητας της εφήμερης πολιτικής κυριαρχίας.
* Θεμέλιο της συγκρότησης του συνδυασμού σας ήταν η ανάγκη συνάντησης των σοσιαλιστικών δυνάμεων που αντιτάσσονται στη νεοφιλελεύθερη μετάλλαξη του ΠΑΣΟΚ με τη ριζοσπαστική αριστερά. Σε ποιο βαθμό το αποτέλεσμα των εκλογών σάς δίνει δύναμη για να συνεχίσετε και με ποιες πρωτοβουλίες σε αυτήν την κατεύθυνση;
Οι σοσιαλιστές με τη μνήμη των συλλογικών εγχαράξεων επιθυμούν τη συνεργασία της αριστεράς. Γνωρίζουν ότι για τη σοσιαλφιλελεύθερη μετάλλαξη ευθύνονται οι ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ. Καθήκον μας τώρα είναι να δραστηριοποιηθούμε μέσω της ΕΝ.ΥΠ.Ε.Κ.Κ. («Ένωση για την Υπεράσπιση της Εργασίας και του Κοινωνικού Κράτους»), που συγκροτήσαμε με πολλούς νέους επιστήμονες και κοινωνικούς αγωνιστές, όταν διαπιστώσαμε ότι ο δρόμος για το Μνημόνιο ήταν προδιαγεγραμμένος. Θα πάρουμε πρωτοβουλίες ιδεολογικής και οργανωτικής ανασυγκρότησης του χώρου και στις 2 Δεκεμβρίου 2010 θα οργανώσουμε ιδρυτική διάσκεψη.
Δυστυχώς, τα κόμματα της αριστεράς με τον πολυκερματισμό τους, αλλά και την υποκειμενική αντιπαλότητα (που μερικές φορές ξεπερνά και τα όρια του σεβασμού της προσωπικότητας του άλλου), δεν αποτελούν αξιόπιστο υποδοχέα τής αντικυβερνητικής-αντιμνημονιακής δυσαρέσκειας. Αυτό το καταστροφικό σύμπτωμα μειώνει και την αξιοπιστία του εύστοχου -στις περισσότερες περιπτώσεις- λόγου της. Όταν όμως οι προτάσεις της υποβαθμίζουν τις καταστροφικές συνέπειες του Μνημονίου και αναφέρονται στη συνολική ανατροπή του συστήματος (που αργεί να έρθει μετά την πικρή εμπειρία της κατάρρευσης του υπαρκτού σοσιαλισμού), τότε οι πολίτες δεν μπορούν να διακρίνουν και τις όποιες ρεαλιστικές προοπτικές υπάρχουν για τη βελτίωση της ζωής τους στον παρόντα χρόνο. Η Ιστορία είναι αμείλικτη και η κοινωνική βάση αρνείται εν τέλει να αποδεχθεί τις «δομοκρατικές» κατασκευές ως εφαρμόσιμο πολιτικό πρόγραμμα. Έτσι η αριστερά των καιρών του Μνημονίου έχασε τη μοναδική ευκαιρία να συγκροτήσει ένα ευρύ, κοινωνικοπολιτικό μέτωπο, που υπαγορεύεται από τις νέες ενοποιητικές γραμμές τού κοινωνικού σώματος. Αν δεν ληφθούν άμεσα πρωτοβουλίες, η ευκαιρία θα χαθεί οριστικά. Αν το ποσοστό του Συνδυασμού μας ήταν διψήφιο, τότε η συνάντηση των σοσιαλιστικών δυνάμεων με τη ριζοσπαστική και οικολογική αριστερά θα επέβαλλε όρους άμεσης ενοποίησης του χώρου.
* Τι είδους πολιτικές εξελίξεις προβλέπετε άμεσα, με δεδομένο ότι η κυβέρνηση καλείται να εφαρμόσει μέτρα δύο ετών μέσα στο 2011; Συμφωνείτε με τον πρωθυπουργό ότι υπάρχει πολιτική σταθερότητα και ότι οι εκλογές θα γίνουν το 2013;
Η καταιγιστική απόρριψη των εκλογών με την αποχή, το λευκό και το άκυρο είναι η ηρεμία προ της καταιγίδας. Τα μέτρα του Μνημονίου ως «πακέτο» περιλαμβάνουν και το 2014. Ορισμένες δημοσιονομικές ρυθμίσεις (π.χ. για τις δαπάνες των συντάξεων) εξικνούνται μέχρι το 2060. Οι λεγόμενες «διαρθρωτικές αλλαγές», σύμφωνα με τις οποίες οι αγορές θα αλώσουν ό,τι μέχρι σήμερα δεν τους είχε δοθεί, θα είναι μόνιμες. Η ύφεση θα βαθύνει και γι’αυτό η καταστροφική αυτή νεοφιλελεύθερη αλλοτρίωση πρέπει να ανακοπεί. Με την αριστερά διασπασμένη και αλληλοϋποβλεπόμενη, με την αυτοποιητική λογική να εμποδίζει τη διατύπωση εναλλακτικού σχεδίου που θα κανοναρχήσει τις εξελίξεις, η οικονομία θα βουλιάζει και η κοινωνία θα ρηγματώνεται.
Φοβούμαι ότι οι πολίτες, μη βρίσκοντας βιώσιμο πρόγραμμα κοινωνικού προσανατολισμού, θα προτιμήσουν για το ορατό μέλλον τη θαλπωρή του μοναχικού δρόμου. Όπως ήρθαν τα πράγματα, μόνο με αριστερό-κοινωνικό κυβερνητικό πρόγραμμα της ενωμένης αριστεράς μπορεί να υπάρξει θετική επαναδραστηριοποίηση του λαού. Όλοι πρέπει να εξηγήσουμε στους νέους ότι ο επιθετικός νεοφιλελευθερισμός τής θεραπείας-σοκ του Μνημονίου καταστρέφει κυρίως το δικό τους μέλλον.
* Πώς εκτιμάτε την πορεία των ευρωπαϊκών εξελίξεων; Ποιους στόχους πρέπει να θέσουν η Ευρώπη και η Ελλάδα για να βγουν από την κρίση;
Η σημερινή Ευρώπη του Συμφώνου Σταθερότητας και του νέου «δημοσιονομικού υπερ-Συντάγματος», του υπερτιμημένου για πολλούς ευρώ και της ανύπαρκτης κοινής οικονομικής πολιτικής, όλο και περισσότερο βυθίζεται στην αντιδιαλεκτική και μονεταριστική πολιτική του Μάαστριχτ και της Ενιαίας Αγοράς, που σταθεροποιεί -αν δεν μεγεθύνει- τις ανισότητες μεταξύ του βιομηχανικού και χρηματοοικονομικού Βορρά και του προβληματικού Νότου. Η πολιτική της Μέρκελ και της ζώνης επιρροής της Γερμανίας οδηγεί σε λεόντεια συμβίωση αδυσώπητου ανταγωνισμού, όπου τα αποτελέσματα είναι προδιαγεγραμμένα. Οι αδύναμες χώρες, αντί να δέχονται μεταβιβάσεις με διάφορους τρόπους από τις ανεπτυγμένες, υφίστανται την αφαίμαξη των οικονομιών τους με διπλό τρόπο και δανειοδοτούνται με τοκογλυφικά επιτόκια, για να εισάγουν τα προϊόντα των ανεπτυγμένων χωρών με τη βοήθεια της πιστωτικής επέκτασης και του καταναλωτικού προτύπου αλλά και το πρόγραμμα εξαγοράς των κυβερνήσεων που εφαρμόζουν οι μεγάλες επιχειρήσεις. Αυτό το υποστηρίζουν και πολλοί μεγάλοι Γερμανοί διανοούμενοι και οικονομολόγοι (Φλάσμπεκ, Χάμπερμας, Μπεκ κ.ά.).
Αυτό άλλωστε υπονοούσε σε μια κρίση αληθείας και ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ. Ενιαία αγορά και τελωνειακή ένωση, χωρίς συγκροτημένη νομισματική πολιτική, στήριξη των αδύναμων, ενίσχυση του κοινωνικού κράτους, αμεσότητα και ευελιξία νομισματικών «ενέσεων» από την κοινή Τράπεζα, που θα ασκεί με διακριτότητα και δικαιοσύνη και τα καθήκοντα της ελλείπουσας εθνικής Τράπεζας, είναι μια μορφή νέας αποικιοκρατίας από τον πλούσιο Βορρά στον καθημαγμένο Νότο. Απαιτούνται νομισματική ένωση, πολλαπλασιασμός του κοινοτικού προϋπολογισμού για κοινές πολιτικές και μεταβιβάσεις αλληλεγγύης, ώστε να δοθεί η δυνατότητα σ’αυτούς που έμειναν πίσω -με ευθύνη του πλούσιου Βορρά- να ορθοποδήσουν. Η διάσωσή μας είναι χρέος τους. Κι αυτό μόνο η αυτόνομη και περήφανη πολιτική της διαλεκτικής εναλλακτικής σκέψης, που απορρίπτει την Ευρώπη της χρηματοοικονομικής βιομηχανίας και της τραπεζικής κυριαρχίας, μπορεί να το αξιώσει και να το πετύχει. Αυτή είναι η μόνη διέξοδος.
EcoLeft 
Σχολιάστε